Ο πόνος κόπηκε «με το μαχαίρι». Η καταρροή και η δακρύρροια σταμάτησαν, αισθάνθηκε σαν να μην είχε περάσει αυτήν την ταλαιπωρία και από εκείνη την ημέρα και επί μία τριετία ούτε καν συναχώθηκε.
2. Η Μ.Κ., την ίδια χρονιά, το 1993, αρρώστησε στην επαρχία από ειλεό. Είχε βεβαρημένο ιστορικό με την ασθένεια αυτή και στο παρελθόν ειχε υποβληθή σε επικίνδυνες -μέχρι τα πρόθυρα του θανάτου- εγχειρήσεις. Ο ειλεός δεν λυνόταν επί δύο-τρεις ημέρες και αποφασίστηκε να χειρουργηθή. Όλα ήταν έτοιμα. Το παιδί της που γνώριζε τον Γέροντα Πορφύριο, προσέβλεψε στην φωτογραφία του και του είπε: «Γέροντα, εκεί στην κλινική θα πεθάνη η μάνα μου. Σε παρακαλώ, λύσε τον ειλεό». Σε τρία λεπτά, και ενώ την ωδηγούσαν στο χειρουργείο ο ειλεός λύθηκε.
Κυριακή 27 Απριλίου 2014
Σάββατο 26 Απριλίου 2014
Εμπειρίες του θεολόγου Νικολάου Σωτηρόπουλου για τον χαρισματούχο γέροντα π. Πορφύριο
Εμπειρίες του θεολόγου Νικολάου Σωτηρόπουλου για τον χαρισματούχο γέροντα π. Πορφύριο
Παρασκευή 25 Απριλίου 2014
O νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Εἰρηναῖος για τον γεροντα πορφυριο
http://www.porphyrios.net/
Τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1977 ὁ Γέρων Πορφύριος ἐπισκέφθηκε γιὰ πέντε ἡμέρες τὴν Κρήτη. Ὁ τότε Μητροπολίτης Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου καὶ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Εἰρηναῖοςὀργάνωσε, μετὰ τὴν ἀναχώρηση τοῦ Γέροντος, δύο ραδιοφωνικὲς ἐκπομπές, ποὺ ἔγιναν τὸν ἴδιο μήνα ἀπὸ τὸν Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ Χανίων. Ἕνα πνευματικὸ τέκνο τοῦ Γέροντος Πορφυρίου ἠχογράφησε τότε τὶς ἐκπομπὲς αὐτὲς καὶ μᾶς διέθεσε τὴν κασέτα εἰδικὰ γιὰ τὴν παρούσα δεύτερη ἔκδοση τοῦ βιβλίου αὐτοῦ.
Δημοσιεύουμε ἀπομαγνητοφωνημένα τὰ κείμενα τῶν ραδιοφωνικῶν αὐτῶν ἐκπομπῶν μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Εἰρηναίου καὶ ὅλων τῶν συμμετασχόντων σ’ αύτήν – τοὺς ὁποίους καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ εὐχαριστοῦμε – τῶν ὁποίων δὲν ἀναφέρουμε τὰ ὀνόματα, ἐπειδὴ καὶ στὴν ἐκπομπὴ δὲν ἀνεφέρθησαν. Εἶναι γνωστό, ὅμως, ὅτι στὴν ἐκπομπὴ αὐτὴ συμμετέσχε ἐκτὸς τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Εἰρηναίου καὶ τῶν ἄλλων, τῶν ὁποίων δὲν ἀνεφέρθησαν τὰ ὀνόματα, καὶ ὁ ἀείμνηστος π. Ἐλευθέριος Καψωμένος.
Α΄ ΕΚΠΟΜΠΗ
Σεβ. κ. Εἰρηναῖος: Καλησπέρα. Ἡ ἐκπομπὴ θέλει νὰ ἔχει καὶ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἀκούει καὶ νὰ μιλεῖ, νὰ ἐρωτᾶ καὶ νὰ ἐρωτᾶται, νὰ διαλέγεται καὶ νὰ εὐαισθητοποιεῖται. Ἔτσι, ἔχει καταπιαστεῖ, μέχρι σήμερα, μὲ θέματα, ποὺ ἀπασχολοῦν τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο καὶ μάλιστα τὸν νέο καὶ ἔχει μιλήσει μὲ συστηματικότητα γι’ αὐτά. Ταυτοχρόνως, ἡ ἐκπομπή μας θέλει νὰ σημειώνει μὲ πολλὴ εὐαισθησία γεγονότα ποὺ συμβαίνουν στὸν τόπο μας, νὰ τὰ βλέπει καὶ νὰ τὰ παρουσιάζει ἀπ’ τὴν σκοπιά της. Ἰδιαίτερα, ὅμως, ἀρέσει στὴν ἐκπομπὴ νὰ σημειώνει καὶ νὰ ἀξιολογεῖ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸν τόπον αὐτὸν ἀνθρώπων, ποὺ ἔρχονται – γιὰ πολὺ ἢ λίγο – καὶ τὸν τιμοῦν μὲ τὴν παρουσία των καὶ φέρνουν ἕνα μήνυμα εἰς τοὺς ἀνθρώπους του.Ἔτσι σημειώσαμε, παλαιότερα, τὸ πέρασμα διαφόρων ἀνθρώπων, ξένων καὶ ντόπιων, καὶ καταστήσαμε τοὺς ἀκροατές μας κοινωνοὺς τῶν ἰδεῶν καὶ τοῦ ἔργου των.
Σήμερον ἔχουμε τὴν μεγάλη χαρὰ νὰ παρουσιάσωμε στοὺς ἀκροατὲς καὶ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ τόπου ἕναν ἄνθρωπο, σεμνὸ καὶ ἅγιο κληρικό, τὸν Γέροντα πατέρα Πορφύριο Μπαϊρακτάρη. Ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὴν διαφήμιση καὶ τὴν ἐπικαιρότητα, γιατὶ ἔζησε στὴν ἀφάνεια καὶ τὴν ἁπλότητα τοῦ ἀσκητοῦ καὶ δὲν ἐπεζήτησε ποτὲ προβολὴ καὶ δόξα. Ἐμεῖς θὰ μιλήσωμε σήμερα γιὰ τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὰ Χανιά, τὸ πρόσωπό του καὶ τὸ ἦθος του. Καὶ τὸ κάνουμε αὐτό, ὄχι γιὰ τὸν ἴδιο, ἀλλὰ γιὰ τὸν τόπο καὶ γιὰ τοὺς ἀκροατές μας, μὲ τοὺς ὁποίους θέλουμε νὰ μοιραστοῦμε τὸ θάμβος, τὴν χαρά, τὴν πληρότητα, τὸν θαυμασμὸ καὶ τὴν ψυχικὴ ἀνάταση, ποὺ νιώσαμε ἀπὸ τὴν ἐπαφή μας μαζί του. Πιστεύουμε ὅτι δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ μὴ μιλήσωμε γι’ αὐτόν.
Ὁ Γέροντας πατὴρ Πορφύριος εἶναι μιὰ μορφὴ τοῦ σύγχρονου μοναχισμοῦ στὴν χώρα μας. Ἐγεννήθη εἰς τὴν Εὔβοια, μικρὸς πῆγε στὸ Ὄρος, ἔζησε καὶ χειροτονήθηκε κληρικός. Ὑπηρετεῖ τὸν πονεμένο ἄρρωστο ἄνθρωπο στὴν Πολυκλινικὴ Ἀθηνῶν καὶ διαμένει σὲ ἀπόμερο μέρος τῆς Πεντέλης, γνήσιος ἀσκητὴς καὶ σύγχρονος πνευματικὸς ὁδηγὸς χιλιάδων ψυχῶν, ὅλων τῶν τάξεων καὶ τῶν τάσεων. Στὰ Χανιὰ ἔμεινε αὐτὲς τὶς ἡμέρες, συνάντησε πολλοὺς ἀνθρώπους καὶ μίλησε μαζὶ των. Μιὰ ὁμάδα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς εἶναι μαζί μας σήμερα καὶ θὰ μᾶς μιλήσουν γιὰ τὸν πατέρα Πορφύριο. Εὐχαριστῶ πολύ, ποὺ ἤρθατε στὴν ἐκπομπὴ καὶ θὰ ἤθελα νὰ παρακαλέσω νὰ μᾶς δώσετε κάποια ἀπ’ τὶς ἐντυπώσεις, ποὺ σᾶς ἔμειναν. Θὰ ἤθελα, λοιπόν, νὰ μᾶς πεῖτε πῶς εἴδατε ἐσεῖς τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, ποιὰν ἐντύπωση σᾶς ἔκανε καὶ τί αἰσθανθήκατε εὑρισκόμενοι κοντά του.
Α΄ προσκεκλημένος: Ἔχω τὴν μεγάλη χαρά, τὴν τιμὴ καὶ τὴν εὐλογία νὰ γνωρίζω τὸν πατέρα Πορφύριο ἀπὸ τὰ φοιτητικά μου χρόνια. Ἀπὸ τότε ὅμως καὶ μετὰ οὐδέποτε τὸν εἶχα συναντήσει, γιὰ νὰ τὸν δῶ χθὲς καὶ προχθές, ἐντελῶς συμπτωματικά. Προχθές, λοιπόν, τὸν εἶδα ὕστερα ἀπὸ τόσα χρόνια, μὲ μιὰ παρέα πνευματικῶν ἀνθρώπων κι ἑνὸς ἁγίου κληρικοῦ ἀπ’ τὴν πόλη μας, στοὺς Τάφους τῶν Βενιζέλων. Παρ’ ὅλο ποὺ ἤτανε σούρουπο, δὲν μοῦ ἐστάθη καθόλου δύσκολο νὰ τὸν ἀναγνωρίσω κάτω ἀπὸ τὸν μάλλινο, πλεχτὸ σκοῦφο του. Δὲν θὰ ἦτο καθόλου ὑπερβολὴ νὰ σᾶς ἔλεγα ὅτι ἔλαμπε τὸ πρόσωπό του, ἔστω, ἐκεῖνο τὸ λίγο ποὺ φαινότανε, ὅπως φέγγουν τὰ λάματα ἑνὸς εἰκονογραφημένου ἁγίου. Ἦταν ἀδύνατο νὰ μὴν τὸ προσέξει τοῦτο ὁποιοσδήποτε.
Καὶ δὲν ἦταν ἡ πρώτη φορά, ὅπως προεῖπα, ποὺ εἶχα μιὰ τέτοια ἐμπειρία. Εἶναι πράγματι μιὰ συρροὴ ἀντιθέσεων αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος. Λίγος στὸ ὕψος καὶ λιπόσαρκος, χωρὶς νὰ ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὴν γῆ, μπορεῖ νὰ μεσουρανεῖ ἀπὸ τώρα μὲ τὴν ἁγιότητά του. Στοὺς ἀδύνατους καὶ κουρασμένους ἀπὸ τὴν ζωὴ ὤμους του στέκεται ταπεινὸ ἕνα περήφανο καὶ κατάλευκο, ἀλλὰ φωτισμένο κεφάλι, ποὺ τόσο κόσμο, καθοδηγεῖ, ἁγιάζει, ξεκουράζει καί, γιατὶ ὄχι, γιατρεύει. Θυμᾶμαι τὸν Καθηγητὴ τῆς ἰατρικῆς Ἀλιβιζάτο, ποὺ τὸν βοηθοῦσε στὸ Ἱερὸ τοῦ ναοῦ τῆς Πολυκλινικῆς Ἀθηνῶν. Ὁ μεγάλος καὶ σοφὸς Καθηγητής, κάθε φορὰ ποὺ τοῦ ἔδιδε κάτι, ἔσκυβε καὶ τοῦ φιλοῦσε τὸ χέρι. Φιλοῦσε τὸ χέρι τοῦ μικρόσωμου, τοῦ ἀγράμματου, ὅπως λέει ὁ ἴδιος, Γέροντα. Εἶναι ἡ παραδοχὴ τοῦ πνευματικοῦ ἀναστήματος τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς πραγματικῆς σοφίας, τῆς σοφίας τῶν ἁγίων. Τί περίεργα πράγματα! Μέσα ἀπ’ τὴν ἑρμητικὰ κλειστὴ ζωή του ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες προβολές, ξεπήγασε ἡ ἀποδοχὴ τοῦ ἁγίου. Ὅπου κι ἂν βρίσκεται, πολλοί, μὰ πολλοὶ ἄνθρωποι, τρέχουν γύρω του, νὰ ἀκούσουν ρήματα ζωῆς, νὰ ἐξομολογηθοῦν, νὰ τονωθοῦν, νὰ πάρουν ἁγιασμό. Κι αὐτός, ἀκούραστος, δίδει, δίδει, δίδει. Πολλὲς φορὲς τὸν εἶχα παρομοιάσει μὲ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο, διότι ἔβλεπα ὅτι καὶ στὸ σῶμα ἐμοίαζαν καὶ στὴν ἁγιότητα καὶ στὸ χάρισμα. Νά, λοιπόν, πῶς τὸν εἶδα. Ὅπως πάντα. Μικρόσωμο, ἀλλὰ γίγαντα, ἀγράμματο, ἀλλὰ σοφό, ντυμένο στὰ μαῦρα του ράσα, ἀλλὰ φωτεινό, Γέροντα, ἀλλὰ μὲ παιδικὴ ψυχή, δοχεῖον τῆς Χάριτος καὶ ἁγιασμοῦ ἀνεξάντλητο.
Β΄ προσκεκλημένος: Ὁ πατὴρ Πορφύριος εἶναι μία ξεχωριστὴ μοναχικὴ προσωπικότητα τῆς ἐποχῆς μας. Μιὰ μορφὴ ἀσκητική, ποὺ τὴν συνοδεύει πραγματικὰ ἡ λαμπρότητα τῆς θείας Χάριτος. Ἁπλός, ἤρεμος καὶ συγχρόνως ταπεινὸς στὸν χαιρετισμό του, κάνει τὸν καθένα νὰ μένει ἐκστατικὸς μπροστὰ σὲ μιὰ τέτοια μορφή. Τὸ μόνο, ποὺ μπορεῖς νὰ σκεφτεῖς ἐκείνη τὴ στιγμή, εἶναι ὅτι, μέσα στὸ κομφούζιο καὶ στὴν ἀναστάτωση τῆς ζωῆς μας, ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἅγιοι σὰν τὸν πατέρα Πορφύριο, ποὺ τὴν γαληνεύουν, τὴν ἐμψυχώνουν καὶ τὴν ἀνυψώνουν πρὸς τὸ καλύτερο.
Γ΄ προσκεκλημένος: Καὶ μένα θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ πατρὸς Πορφυρίου συνάντησα ἔμπρακτα τὴν ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης. Πολὺ ἐπίκαιρο γεγονός, νομίζω, γιὰ τὴν περίοδο αὐτὴν ποὺ περνοῦμε, τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὁ πατὴρ Πορφύριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, γιὰ τὸν ὁποῖον λέει ὁ Ἅγιος Παῦλος ὅτι εἶναι «ὡς μηδὲν ἔχων καὶ τὰ πάντα κατέχων». Ἔτσι τουλάχιστον φαίνεται ἐξωτερικὰ κι ἔτσι δείχνει στοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ δὲν κάνει θόρυβο, κι ὅμως ἑλκύει τους ἀνθρώπους κοντά του. Δὲν λέει πολλά ∙ λέει λίγα πράγματα, κι αὐτὰ βγαλμένα μέσα ἀπὸ τὴν πράξη τῆς ζωῆς του. Μένεις ἐκστατικὸς μπροστά του. Στέκεσαι μπροστά του ἀμίλητος. Παίρνεις πολλά, μόνο νὰ τὸν βλέπεις. Κάνει ἐπίκαιρη τὴν ἀλήθεια, ποὺ ἕνας μοναχὸς ἐξεδήλωσε σὲ μιὰ συνάντησή του μὲ τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο, τὸν μεγάλον αὐτὸν ἀσκητή. Ὅταν ἐκεῖνος (ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος) τοῦ εἶπε: «Γιατί, δὲν μιλᾶς; Δὲν ἔχεις νὰ πεῖς τίποτα; Νὰ ρωτήσης τίποτε;», ὁ μοναχὸς ὁ ἄλλος ἀπάντησε: «Πάτερ, ἀρκεῖ μοι τὸ βλέπειν σε» (Πατέρα, εἶναι ἀρκετὸ γιὰ μένα τὸ ὅτι σὲ βλέπω). Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν πατέρα Πορφύριο. Κάθε λόγος του εἶναι γεμάτος μὲ νέο νόημα, μὲ ἀλήθεια. Ἁπλὸς κι ὅμως πειστικός. Μιλάει ἔξω ἀπὸ σχήματα λόγου. Δὲν ξέρει, εἶπε ὁ ἴδιος, νὰ λέει ὡραῖα λόγια, γιατὶ δὲν ξέρει πολλὰ γράμματα. Ὅποιος ὅμως ἔτυχε, εἶχε τὴν τύχη, νὰ συναντήση ἢ συνάντησε τὸν πατέρα Πορφύριο, μπορεῖ νὰ συμπληρώσει ὅτι ὁ Γέροντας ἐκεῖνος δὲν λέει μόνο ὡραῖα λόγια, ἀλλὰ λέει καλὰ λόγια. Εὐαγγελίζεται τὴν ἀλήθεια σ’ αὐτοὺς ποὺ θὰ θελήσουν νὰ τὸν συναντήσουν.
Σεβ. κ. Εἰρηναῖος: Τὸν εἶδα λευκό, πάλλευκο, ἁπλό, αἰθέριο, προσγειωμένο, καθόλου ξιπασμένο καὶ εὐσεβοφανή. Τόσο ἄνθρωπο, χαριτωμένο, ἀλλὰ μὲ τέτοια αἴσθηση τῆς ὑπερβατικότητάς του. Διερωτήθηκα, βλέποντάς τον, γοητευμένος, μὴν εἶναι ἄγγελος σαρκωμένος, γελαστὸς καὶ σοβαρὸς μαζί, πολὺ χαρούμενος καὶ σταυρωμένος, εὐκολοπλησίαστος καὶ ξεχωριστός. Ἀδύνατο νὰ τὸν περιγράψη κανεὶς σωστά. Κοντά του νιώθεις κάτι ἄλλο, κάτι ξένο καὶ πρωτόγνωρο. Τί εἶναι αὐτό, εἶναι δύσκολο νὰ προσδιορίσεις. Καταλαβαίνεις νὰ εἶσαι μ’ ἕνα ἄνθρωπο ἀληθινό, λυτρωμένο, ἐλεύθερο, νέο, στὰ γηρατειά του ἀγέραστο, φωτισμένο καὶ ἀγαθό. Μαζί του νιώθεις τὴν χαρὰ νὰ μένεις ὧρες, εἶναι σὰν νὰ εἶσαι μέσα στὴν αἰωνιότητα. Ὁ λόγος του, λόγος ἁγίου καὶ ἡ μορφή του γλυκιὰ κι ἀληθινή. Εἶναι ἡ μορφὴ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ κληρικοῦ, τοῦ κληρικοῦ ποὺ ἔχουμε τόσο ἀνάγκη σήμερα, γιὰ ν’ ἀναπαύσει τὴν ψυχή, ν’ ἀνυψώσει τὸ φρόνημα καὶ νὰ στηρίζει στὶς κρίσιμες ὧρες. Ἔτσι τὸν εἶδα καὶ τὸν βλέπω κι ἀκόμη στὴν σκέψη μου καὶ δοξάζω τὸν Θεὸ καὶ χαίρομαι ποὺ τὸν συνάντησα, ἔστω καὶ γιὰ λίγο. Θὰ ἤθελα, ὅμως, στὴν συνέχεια νὰ ρωτήσω ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Ἀπ’ ὅ,τι τὸν ἀκούσατε νὰ λέει, τί σημειώσατε ἰδιαιτέρως;
Β΄ προσκεκλημένος: Τὸν εἴδαμε πολὺ λίγο, ἢ μᾶλλον, πάρα πολὺ λίγο. Διότι μέσα στὸ πρωινὸ εἶχε συναντήσει, μιλήσει καὶ ἐξομολογήσει πολλοὺς ἀνθρώπους. Ὁπότε, σεβόμενοι ἐμεῖς τὴν κόπωσή του, ἀρκεστήκαμε στὸ νὰ τὸν χαιρετήσουμε καὶ νὰ πάρουμε τὴν εὐχή του. Μαζί, ὅμως, μὲ τὴν εὐλογία του, μᾶς εἶπε τρία πράγματα, τρεῖς κουβέντες, ποὺ ἦταν ὑπεραρκετές, γιὰ νὰ καταλάβουμε τί ἄνθρωπος εἶναι καὶ τί μπορεῖ ἐμεῖς νὰ γίνουμε. Μᾶς εἶπε: «Παιδιά μου, νὰ ἐξομολογῆστε συχνά, νὰ κοινωνεῖτε καὶ ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀνθρώπους». Τίποτε ἄλλο. Ἀλλά, δὲν νομίζετε ὅτι αὐτὸ τὰ λέει ὅλα;
Σεβ. κ. Εἰρηναῖος: Εἴπατε προηγουμένως πὼς ὁ πατὴρ Πορφύριος μιλεῖ καὶ μιλεῖ εὔκολα καὶ ἀρκετά. Ἔχει μιὰ καταπληκτικὴ εὐφράδεια καὶ οἱ λέξεις του εἶναι πάντα ἀκριβεῖς. Ἀκούεις τὸν λόγο τοῦ πατρὸς Πορφυρίου καὶ βεβαιώνεσαι μὲ πολλὴ εὐκολία ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν φλυαρεῖ ∙ ὁ λόγος του εἶναι βαρύς, μεστός. Μιλεῖ σὰν τοὺς προφῆτες, γιὰ νὰ φανερώσει πράγματα, νὰ ἐξηγήσει ἐμπειρίες του, νὰ ἀποκαλύψει τὴν ἀλήθεια, τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ὄμορφη, καθολικὴ καὶ ἐπιβάλλεται εὔκολα, ἀβίαστα.
Ὁ πατὴρ Πορφύριος μιλεῖ ἀνεπιτήδευτα καὶ ἁπλά. Ξέρει τί λέει καὶ σὲ κερδίζει ἀμέσως. Νά, μερικὰ ἀπ’ ὅσα σημείωσα ἐγώ, μὲ ἰδιαίτερη χαρά μου, ἀπὸ ὅσα ἄκουσα ἀπ’ τὸ στόμα του: «Δὲν μπορεῖς νὰ σωθεῖς μόνος σου, ἂν δὲν σωθοῦν καὶ οἱ ἄλλοι. Εἶναι λάθος γιὰ ὁποιονδήποτε νὰ προσεύχεται γιὰ τὸν ἑαυτό του, νὰ σωθεῖ ὁ ἴδιος. Τοὺς ἄλλους πρέπει ν’ ἀγαποῦμε, τὸν κόσμο, νὰ μὴ χαθεῖ κανείς. Αὐτὸ ἔχει ἀξία». »Δὲν φοβοῦμαι τὴν κόλαση καὶ δὲν σκέφτομαι τὸν παράδεισο. Ζητῶ μόνο ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἐλεήσει τὸν κόσμο ὅλο καὶ ἐμένα. »Ἡ καρδιά μας πρέπει νὰ εἶναι γεμάτη ἀγάπη, ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ δίδει δύναμη αὶ χάρη στὸν ἄνθρωπο. Ἡ γνώση εἶναι μετὰ τὴν ἀγάπη. »Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι ἕνας τρόπος γιὰ νὰ ἔρθει ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν Θεό. Εἶναι ἡ προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Τίποτε καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ στερήσει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο αὐτὴν τὴν ἀγάπη». Τὸν ἄκουσα νὰ μιλεῖ μὲ ἀγάπη γιὰ τὰ δέντρα καὶ ἐνδιαφέρον μεγάλο γιὰ τὰ πηγάδια καὶ τὰ νερὰ ποὺ ποτίζουν τὴν γῆ.
Γ΄ προσκεκλημένος: Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ προσδιορίσει ἀπόλυτα αὐτό, ποὺ θέλει νὰ πεῖ ὁ πατὴρ Πορφύριος στὴ συζήτησή του. Ὁ λόγος του ἔχει βάθος, γιατὶ εἶναι λόγος ζωῆς, ποὺ ἀποκαλύπτεται συνεχῶς, ξεχωριστὰ στὸν καθένα προσωπικά. Βρέθηκα σὲ μιὰ συζήτηση ποὺ εἶχε ἀνοίξει πάνω στὸν τρόπο ζωῆς μας. Εἶπε τὰ ἑξῆς περίπου, ἀπ’ ὅ,τι ἐγὼ κατάλαβα: «Ἡ ζωή μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ θέλημά μας. Ὅ,τι θέλουμε κι ὅπως θέλουμε μποροῦμε νὰ ζήσουμε. Δὲν ὑπάρχουν ἐμπόδια οὔτε δυσκολίες, γιὰ νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ θέλουμε. Ἀλλὰ οὔτε καὶ δικαιολογίες. Πρέπει νὰ ζοῦμε κατὰ Χριστὸν κι αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε. Ἡ νηστεία εἶναι ἕνας σωστὸς τρόπος ζωῆς. Δὲν κινδυνεύει κανεὶς ἀπ’ τὴν νηστεία… Δὲν παθαίνουν τίποτα. Ξέρω πολὺ καλὰ ὅτι δὲν ἔχουν ἀρρωστήσει ποτέ». Ὁ ἴδιος προσωπικὰ εἶπε ὅτι αὐτὸ ἔχει ἀπὸ τὴν ζωή του ἀντιληφθεῖ. Ὅτι ἀρρωσταίνει κανεὶς ὅταν δένεται μὲ πρόσωπα καὶ μὲ πράγματα ∙ καὶ ὅλα αὐτά, τὰ ὁποῖα εἶπε, μᾶς τὰ ἐπιβεβαίωσε ὅτι τὰ λέει, ἐπειδὴ τὰ ἔζησε ὁ ἴδιος.
Δ΄ προσκεκλημένος: Ἐγώ, δυστυχῶς, δὲν τὸν ἄκουσα ἐδῶ στὰ Χανιὰ νὰ ὁμιλεῖ, δὲν τὸν πέτυχα νὰ καθοδηγεῖ, δὲν χάρηκα τὶς πατερικές του κουβέντες. Κι ὅμως, δὲν εἶμαι παραπονεμένος. Ἡ ἁγία του μορφὴ λέει αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν τόσα πολλά. Μόνο ποὺ τὸν πλησίασα, ἔνιωσα τὶς ἀκτίνες του νὰ καλύπτουν ὅλο τὸ εἶναι μου. Ξέρει νὰ σαγηνεύει μὲ τὴν ὁμιλία του, ἀλλὰ ρητορεύει ἀφάνταστα σιωπῶν. Πραγματικά, μοσχοβολᾶ ἅγια ρήματα ∙ αὐτό, ἀκριβῶς, ποὺ χρειάζεται ἡ ἐποχή μας καὶ ἡ κάθε ἐποχή.
Σεβ. κ. Εἰρηναῖος: Θὰ μπορούσαμε νὰ μιλήσωμε γιὰ χίλια πράγματα, ἀλλὰ μιά, ποὺ δὲν ἔχουμε τὸν χρόνο, θὰ ἤθελα μόνο νὰ ρωτήσω, σήμερα, συμπερασματικά, τί νομίζετε ὅτι προσφέρει ἕνας μοναχός, σὰν αὐτόν, σήμερα στὸν κόσμο;
Γ΄ προσκεκλημένος: Τὸ τί προσφέρει ἕνας ἄνθρωπος σὰν τὸν πατέρα Πορφύριο εἶναι ὁπωσδήποτε δύσκολο νὰ τὸ προσδιορίσωμε. Γιατὶ ἄνθρωποι σὰν τὸν πατέρα Πορφύριο, συγκεκριμένα ἐδῶ ὁ πατὴρ Πορφύριος, δὲν προσφέρει ἕνα σύστημα, οὔτε καὶ κρατάει ἕνα κατάλογο συνταγῶν, τὸν ὁποῖο προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους, οὕτως ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε τί ἀκριβῶς προσφέρει. Αὐτό, ποὺ ζεῖ ἐκεῖνος ποὺ θὰ βρεθεῖ κοντὰ σ’ ἕνα χαρισματοῦχον ἄνθρωπο, σὰν τὸν πατέρα Πορφύριο, εἶναι ἡ χαρά, εἶναι τὸ γέμισμα, εἶναι ἡ ἀνάπαυση τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι, τὸ ξεκούρασμα καὶ ἡ πληρότητα τῆς ζωῆς. Καὶ εἶναι ἀκριβῶς μιὰ ἀπάντηση σ’ αὐτὰ τὰ πράγματα, ποὺ ἔχει ἀνάγκη σήμερα ὁ ἄνθρωπος.
Σεβ. κ. Εἰρηναῖος: Εἶναι ἀδύνατο πράγματι νὰ προσδιορίσει κανεὶς τὴν προσφορὰ ἑνὸς ἀνθρώπου σὰν τὸν πατέρα Πορφύριο. Ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ βλέπει τὸν κόσμο ἕνα μέσα στὸ φῶς καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅλους. Ἑνὸς ἀνθρώπου ὑγιοῦς καὶ αἰσιόδοξου, παρὰ τὴν ἡλικία του, χωρὶς συμπλέγματα καὶ προβλήματα, χωρὶς μέριμνα καὶ φόβους, χωρὶς ἄγχος καὶ ἀμφιβολίες. Ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ ἀγαπᾶ καὶ ταπεινώνεται. Ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι ἄνθρωπος. Αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, πῶς νὰ μετρήσεις τὴν προσφορὰ στὸν σημερινὸ κόσμο;
Σάββατο 19 Απριλίου 2014
Πως ο Γέροντας Πορφύριος βίωνε την Ανάσταση του Κυρίου
Πως ο Γέροντας Πορφύριος βίωνε την Ανάσταση του Κυρίου περιγράφει ο αείμνηστος Καθηγητής Γεώργιος Παπαζάχος στο βίντεο που ακολουθεί.
Πέμπτη 17 Απριλίου 2014
Παρουσίαση από το Οπτικοακουστικό Αφιέρωμα της Ιεράς Μητροπόλεως Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού στον Όσιο Πορφύριο (30.3.2014)
Παρουσίαση από το Οπτικοακουστικό Αφιέρωμα της Ιεράς Μητροπόλεως Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού στον Όσιο Πορφύριο (30.3.2014)
Πέμπτη 10 Απριλίου 2014
Τρίτη 8 Απριλίου 2014
2 ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΤΟ 1993
1. Την Β΄ Κυριακή των Νηστειών, του αγίου Γρηγορίου Παλαμά, το έτος 1993, πνευματικό του παίδι η Α.Κ. ήταν άρρωστη μία περίπου εβδομάδα με ιγμορίτιδα. Καταρροή, δακρύρροια, σφοδρός πονοκέφαλος και πόνος αφόρητος στα ιγμόρεια. Φάρμακα δεν είχε πάρει.
Εκεί περί το τέλος του Όρθρου οι πόνοι έφτασαν σε παροξυσμό. Την έπιασε απελπισία και, όπως μας είπε, φώναξε δυνατά, μέσα από την καρδιά της, άφωνα: «Γέροντα Πορφύριε, δεν με βλέπεις; Θα τρελαθώ από τον πόνο. Σταύρωσε με να μου πέραση». Δεν είχε, λέει, τελειώσει την τελευταία λέξι.
Εκεί περί το τέλος του Όρθρου οι πόνοι έφτασαν σε παροξυσμό. Την έπιασε απελπισία και, όπως μας είπε, φώναξε δυνατά, μέσα από την καρδιά της, άφωνα: «Γέροντα Πορφύριε, δεν με βλέπεις; Θα τρελαθώ από τον πόνο. Σταύρωσε με να μου πέραση». Δεν είχε, λέει, τελειώσει την τελευταία λέξι.
Πηγή: «Βίος και ασματική ακολουθία του Οσίου Πατρός ημών Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου»
Ομιλία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στο Μετόχι Κύκκου, στις 19 Μαρτίου 2014, στο πλαίσιο των συνάξεων του Φιλανθρωπικού Ομίλου Αποστόλου Βαρνάβα
Ομιλία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στο Μετόχι Κύκκου, στις 19 Μαρτίου 2014, στο πλαίσιο των συνάξεων του Φιλανθρωπικού Ομίλου Αποστόλου Βαρνάβα
Δευτέρα 7 Απριλίου 2014
Ο ΣΕΒ ΜΗΤΡ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΒΛΑΧΟΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ
Ο ΣΕΒ ΜΗΤΡ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΒΛΑΧΟΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ
Ομιλία του Πρωτοσυγκέλου της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου π. Αχιλλίου επί τη εορτή του Οσίου Πορφυρίου στον ιερό ναό των Αγίων Αποστόλων Γιάννουλης
Ομιλία του Πρωτοσυγκέλου της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου π. Αχιλλίου επί τη εορτή του Οσίου Πορφυρίου στον ιερό ναό των Αγίων Αποστόλων Γιάννουλης
Ομιλία για τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη Γ μερος
Ομιλία για τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη απο τον κ.Γεώργιο Κρουσταλάκη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 19/1/2014
Ομιλία για τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη απο τον κ.Γεώργιο Κρουσταλάκη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 19/1/2014
Ομιλία για τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη απο τον κ.Γεώργιο Κρουσταλάκη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 19/1/2014
Θεία Λειτουργία στη νέα ενορία του Οσίου Πορφυρίου στο Τίλμπουργκ (ΦΩΤΟ) Θεία Λειτουργία στη νέα ενορία του Οσίου Πορφυρίου στο Τίλμπουργκ (ΦΩΤΟ)
Τὸ Σάββατο 29 Μαρτίου 2014 ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βελγίου κ. Ἀθηναγόρας τέλεσε τὴν πρώτη Θεία Λειτουργία στὴ νέα Ἐνορία τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου στὸ Τίλμπουργκ (Tilburg), στὴν Ὁλλανδία.
Σ’ αὐτὴν τὴν Πανεπιστημιούπολη οἱ Ἱερεῖς τῆς Ἐνορίας τῆς Οὐτρέχτης τελοῦσαν μία φορὰ τὸ μῆνα τὴ Θεία Λειτουργία ἐπὶ πολλὰ χρόνια.
Πιστοὶ ποὺ ἀνήκουν στὴν Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τοῦ Ἀϊντχόφεν (Eindhoven) καὶ ποὺ κατοικοῦν στὸ Τίλμπουργκ ζήτησαν τὴν εὐλογία τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηναγόρου γιὰ τὴ δημιουργία τῆς νέας Ἐνορίας.
Ὁ Μητροπολίτης πρότεινε ἡ νέα Ἐνορία νὰ φέρει τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ ὁποίου ἡ ἁγιοκατάταξη ἔγινε ἀπὸ τὴν Ἁγία Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὴν ἴδια ἡμέρα μὲ τὴν ἐκλογή του ὡς Μητροπολίτου Βελγίου.
Τὸ πρῶτο χρονικὸ διάστημα τὴν Ἐνορία θὰ ἐξυπηρετεῖ ὁ Πρεσβύτερος κ. Ἀρκάδιος Vernikov, ἐφημέριος τῆς Ἐνορίας Ἁγίου Νεκταρίου τοῦ Ἀϊντχόφεν.
Στὴ Θεία Λειτουργία ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βελγίου περιστοιχιζόταν ἀπὸ τέσσερεις Ἱερεῖς: τοὺς πατέρες Σιλουανὸ Osseel, Γεώργιο Περρῆ, Ἰωσὴφ Moes καὶ Ἀρκάδιο Vernikov.
Κατὰ τὴ Θ. Λειτουργία ἔψαλλαν οἱ μοναχὲς τῆς Ἱ. Μονῆς τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου ποὺ βρίσκεται στὸ Ἄστεν.
Περισσότεροι ἀπὸ ἑκατὸ πιστοί παραβρέθηκαν σ’αὐτὴν τὴν πρώτη Θεία Λειτουργία.
ΠΗΓΗ..........http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/mitropoleis-exoterikou/23368-2014-04-01-22-08-06
Παρασκευή 4 Απριλίου 2014
Πως θα γνωρίσουμε τον Θεό:
Πως θα γνωρίσουμε τον Θεό:
- Να αγαπήσουμε τον Θεό
- Να γίνουμε άξιοι να μας αγαπήσει ο Θεός προετοιμάζοντας τον εαυτό μας:
- Ταπείνωση, απλότητα και ανιδιοτέλεια στην προσευχή
- Τήρηση των εντολών του Θεού
Αναλυτικά το κείμενο:
Για να έλθει ο Χριστός στην καρδιά πρέπει να Τον αγαπήσετε. Για να Τον αγαπήσετε, πρέπει να σας αγαπήσει πρώτα Εκείνος. Πρέπει πρώτα ο Θεός να σας γνωρίσει και μετά εσείς. Θα εγκύψει και Αυτός αν εσείς πρώτα Του το ζητήσετε. Για να σας αγαπήσει, πρέπει να είστε άξιοι. Για να είστε άξιοι, πρέπει να κάνετε προετοιμασία.
Πρώτα απ’ όλα μακριά η ιδιοτέλεια. Η προσευχή πρέπει να είναι ανιδιοτελής. Όλα να γίνονται μυστικά ανιδιοτελώς. Δηλαδή να μη σκέπτεσθε πως, αν συγκεντρωθείτε με το νου, η χάρις θα έλθει και στην καρδιά και θα έχετε και σκίρτημα. Να μην προσεύχεσθε μ’ αυτόν τον υπολογισμό αλλά με απλότητα και ταπείνωση. Ν’ αποβλέπετε πάντοτε στη δόξα του Θεού. Τι σας είπα για τ’ αηδόνι; Εκείνο ψάλλει, χωρίς να το βλέπει κανείς. Έτσι να είστε, ανιδιοτελείς. Να δίδεσθε στη λατρεία του Θεού μυστικά.
Προσέχετε όμως! Όπως είπαμε, «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Να μην παίρνει είδηση ο κακός εαυτός. Να ζείτε τον Παράδεισο και να μην το γνωρίζει ο κακός εαυτός σας και το φθονήσει. Μην ξεχνάτε ότι υπάρχει κι ο φθόνος του αντιθέτου.
Προετοιμασία είναι ακόμη να μάθετε να τηρείτε τις εντολές του Θεού. Να διώχνετε τα πάθη, κατάκριση, θυμό κ.λπ. μ’ έναν τρόπο μαλακό. Δηλαδή να μη χτυπάτε απευθείας }268} το κακό, αλλά περιφρονώντας το πάθος να στρέφεσθε με αγάπη προς τον Θεό. Ν’ ασχολείσθε με τους ύμνους, τα τροπάρια των αγίων, των μαρτύρων και τους ψαλμούς του Δαβίδ. Να μελετάτε την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Μ’ αυτό τον τρόπο η ψυχή σας θ’ απαλύνεται, θ’ αγιάζεται, θα θεούται, θα είναι έτοιμη ν’ ακούσει του Θεού τα μηνύματα.
Σιγά σιγά θα σας επισκέπτεται η χάρις. Θα μπαίνετε μες στη χαρά. Θ’ αρχίσετε να ζείτε στην ειρήνη, οπότε μετά θα γίνετε πιο δυνατοί με τη θεία χάρι. Δεν θα θυμώνετε δεν θα εκνευρίζεσθε, δεν θα παρεξηγείτε, δεν θα κατακρίνετε, θα τους δέχεσθε όλους με αγάπη. Θα έχετε εκείνο που λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Η αγάπη ου περπερεύεται … ουκ ασχημονεί … ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει». Η ευχή καθαρίζει την ψυχή και κρατάει το νου. Το τελειότερο έργο γίνεται στ’ άδυτα της ψυχής του ανθρώπου, που είναι κλεισμένα ερμητικά, γνωστά μόνο στον Θεό. Έτσι βλέπομε κάτι το συγκλονιστικό: ανθρώπους που μεταβάλλονται σε παιδιά του Θεού, αν και έφθασαν στα βάθη της αυτοκαταστροφής τους.
Πηγή: ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ, Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής-Χρυσοπηγής
ΠΗΓΗ.....http://istologio.org/
Το Πέντε στην Εξέταση και ο Γέροντας Πορφύριος
Κοιτάζω και ξανακοιτάζω την εικόνα του Γέροντα Πορφυρίου- του Αγίου Πορφυρίου, όπως ακούω να τον λένε οι πιστοί ολόγυρά μου. Κοιτάζω την αγιογραφία του με το φωτοστέφανο και νοιώθω ανόητη. Θεέ μου πόσο ανόητη! Ήταν Άγιος λοιπόν εκείνος ο γέροντας που με υποδεχόταν χωρίς να μιλά όταν έμπαινα στο κελάκι του τρομαγμένη; Ήταν άγιος εκείνο το γλυκό, υπομονετικό γεροντάκι που σεβάστηκε πάντα την άρνησή μου να ακούω συμβουλές τύπου Κατηχητικού και δε μου έδωσε ποτέ καμιά τέτοια συμβουλή; Ήταν Άγιος λοιπόν! Κι εγώ νοιώθω ανόητη γιατί πάντα ήξερα ότι ήταν Άγιος, κι όμως τον φοβόμουν. Ένα παιδί ήμουν όταν τον γνώρισα, με όλα τα θέματα που έχει ένα παιδί που μπαίνει σε μια άγρια μαύρη εφηβεία. Ένα παιδί, μεγαλωμένο με χριστιανικές αρχές που όμως ήθελε να τις γκρεμίσει γιατί δεν του άρεσαν, δεν το ικανοποιούσαν, το καταπίεζαν. Τέτοιο παιδί ήμουν όταν γνώρισα το Γέροντα, γι’ αυτό και καταπιεζόμουν όταν έπρεπε να ακολουθήσω την οικογένειά μου που λαχταρούσε να τον επισκεφτεί. Εκείνα τα Κυριακάτικα μεσημέρια όταν έπρεπε να βγάλω τα αγαπημένα μου τζιν και να φορέσω τη φούστα για να πάω να του φιλήσω το χέρι με εξόργιζαν. Τη θυμάμαι αυτή την οργή που έσκαγε μέσα μου σιωπηλά – γιατί δεν τολμούσα να πω ότι δεν ήθελα να τον δω. Δεν τολμούσα γιατί μέσα μου ήξερα ότι ήταν Άγιος- πώς να αρνηθώ την ευχή ενός τέτοιου ανθρώπου; Κι από την άλλη τον φοβόμουν που ήταν Άγιος. Στην αρχή φοβόμουν γιατί ένοιωθα ότι ήξερε τις σκέψεις και τις πράξεις μου και έτρεμα μην τις αποκάλυπτε στη μαμά μου… Κι όταν κατάλαβα ότι δεν αποκάλυπτε τίποτα, πάλι τον φοβόμουν γιατί πίστευα ότι με έκρινε για όσα είχα κάνει, όσα είχα πει, για ότι ήμουν, ότι δε με ενέκρινε για φιλαράκι του – και γιατί να το έκανε άλλωστε; Είχε ήδη εγκρίνει για φιλαράκια του την αδερφή μου, τη μαμά μου, το μπαμπά μου. Σ’ εκείνους μιλούσε, τους καλωσόριζε, τους έδινε το σταυρό που κρατούσε στο χέρι να τον φιλήσουν. Σε μένα δεν το έκανε… δεν άπλωνε το χέρι να του το φιλήσω… πλησίαζα μόνη μου, τρομαγμένη, καταπιέζοντας τον εαυτό μου να το κάνω και πάντα έφευγα με τρόμο ότι δεν με είχε δεχτεί. Ώσπου ένα μεσημέρι Σαββάτου , η μαμά μου ζήτησε επιτακτικά να ετοιμαστώ για να πάμε στο Γέροντα. Ήθελα να της πω ότι δεν ήθελα να έρθω μα δεν τόλμησα. Κι έτσι φώναξα ότι ήθελα να έρθω με το παντελόνι. Η μαμά μου ήταν ανένδοτη κι έτσι μπήκα οργισμένη στο δωμάτιό μου και πίσω από την ασφάλεια της μοναξιάς μου τον έβρισα. Τον έβρισα τόσο, που μετά από τόσα χρόνια ακόμα ντρέπομαι για όσα είπα μονάχη στο δωμάτιό μου. Μετά, βγήκα φορώντας τη φούστα μου, μπήκα στο αυτοκίνητο, σιωπηλή και πάντα με την ίδια οργή μέσα μου. Όταν φτάσαμε στο κελάκι του, μπήκαμε όλοι μέσα – εγώ απλά τυπικά θα του φιλούσα το χέρι και θα έφευγα τρέχοντας έξω. Εκείνο το απόγευμα ήταν η πρώτη φορά που με χαιρέτησε με το όνομά μου. Έλα Μάρω μου είπε και μου άπλωσε το χέρι. Θεέ μου πόσο μου άρεσε που άκουσα τη φωνή του να με λέει όπως με φώναζαν οι φίλοι μου! Και πόση ανακούφιση αισθάνθηκα, με την υποδοχή του! Ασφαλώς για να με υποδεχτεί έτσι για πρώτη φορά, ενώ εγώ είχα ξεσπάσει εναντίον του στο δωμάτιό μου, μάλλον δεν ήταν Άγιος. Μάλλον δεν ήξερε τι είχα πει…
Κι εκεί που πήγα μια ανάσα ανακούφισης τον άκουσα να μου λέει στοργικά- πολύ στοργικά: Μάρω θα μπορούσες να βγεις λίγο έξω, για να μιλήσω στο μητέρα σου;
Καλύτερα να άνοιγε η γη να με καταπιεί εκείνη την ώρα! Ήμουν σίγουρη ότι, ως Άγιος, όχι μόνο είχε ακούσει όλα όσα είχα ψιθυρίσει, αλλά θα τα έλεγε όλα στη μαμά μου! Βγήκα με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή κι όση ώρα περίμενα απ έξω είχα ετοιμάσει στη σκέψη μου την άμυνά μου: είχα φορτώσει κι ήμουν έτοιμη για μάχη! Κι όμως καμιά μάχη δε συνέβη. Δεν ξέρω τι της είπε, ξέρω όμως ότι όταν βγήκε από το κελάκι η μαμά μου μού ζήτησε συγγνώμη χωρίς να μου εξηγήσει γιατί. Ξέρω ακόμα ότι δεν μου επέβαλε ποτέ ξανά να πάω μαζί τους στο Γέροντα. Μόνη μου πήγαινα, από ντροπή, γιατί δεν άντεχα στην ιδέα ότι δεν ήθελα να πάω, γιατί ζήλευα τη σχέση που είχε η αδερφή μου μαζί του κι ας μην τον πήγαινα! Ήθελα να τον αγαπάω κι ας μην τον αγαπούσα. Ήθελα να ένοιωθα την ευλογία του κι ας μην την ένοιωθα! Ήθελα να με θεωρήσει φιλαράκι του κι ας μην αισθανόμουν ότι ήταν δικός μου φίλος. Έπρεπε να βγω από το σκοτάδι της εφηβείας μου για να καταλάβω με ντροπή ότι εκείνος με είχε αποδεχτεί, έτσι όπως ήμουν. Κατάλαβα πως όταν δεν μου άπλωνε το χέρι να το φιλήσω, το έκανε όχι από αποδοκιμασία αλλά από αποδοχή. Στη μεταξύ μας σχέση εκείνος ήταν ο ειλικρινής κι εγώ η ψεύτικη. Εγώ πλησίαζα κι ας μην ήθελα, εκείνος όμως δεν άπλωνε το χέρι επειδή σεβόταν το φόβο και την αντίδρασή μου. Εγώ καταπίεζα τη Μάρω, ενώ εκείνος την αποδεχόταν κι έκανε αυτό που η Μάρω ήθελε… Ακόμα και την οργή μου εκείνος την ερμήνευε σαν προσευχή. Δε μου έκανε καμιά νύξη για το Χριστό, δε μου έδωσε καμιά συμβουλή, δε μου μίλησε για θαύματα για να με πείσει. Κι όμως ξέρω πια ότι αυτή η σιωπή ήταν η πιο τρανή απόδειξη ότι με είχε αποδεχτεί σα φιλαράκι του, έτσι όπως ήμουν. Ίσως γι’ αυτό ήταν ο μόνος που δεν αντέδρασε όταν πέρασα στη Θεολογία. Όλοι οι άλλοι, φίλοι συγγενείς θορυβήθηκαν: Η Μάρω στη Θεολογία? Ακόμα κι εγώ η ίδια δεν ήξερα γιατί είχα βάλει τη Θεολογία ως πρώτη επιλογή. Εκείνος όμως δεν είπε τίποτα. Ούτε με συνεχάρη, ούτε θριαμβολόγησε. Κράτησε την ίδια σιωπηλή, ξεκάθαρη στάση που επιθυμούσε η ψυχή μου. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι βλέποντας το αγρίμι μέσα μου, με ανέθεσε απευθείας στο Θεό κι αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη απόδειξη ότι με ένοιωθε φιλαράκι του…
Αυτή τη σχέση την παθιασμένη την είχα με το Γέροντα ως το τέλος. Εγώ δε μαλάκωσα ποτέ κι εκείνος δεχόταν πάντα την ορμή μου σαν δείγμα αγάπης. Τον ξαναπρόσβαλα το Γέροντα, άλλη μια φορά και πάλι πίσω από την πλάτη του – ως γνήσια θρασύδειλη! Πάλι Σάββατο ήταν κι εγώ ήμουν φοιτήτρια πια και είχα εξεταστική. Τη Δευτέρα έδινα μάθημα και στις 9 το βράδυ του Σαββάτου έμαθα ότι είχα διαβάσει λάθος ύλη. Πανικοβλήθηκα κι όταν η μαμά μου προσπαθώντας να με ηρεμήσει μου είπε «Βρε τι σκας? Αφού έχεις το Γέροντα!», εγώ έγινα ηφαίστειο που έσκασε: «Δε μας παρατάς με το Γέροντά σου! Τι να μου κάνει τωρα ο Γέροντας;» Εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο κι όταν άκουσα τη μαμά μου να λέει: Γέροντα!… ναι εδώ είναι η Μάρω. Δίπλα μου!» ήθελα να έχει το πάτωμα μια καταπακτή για να χωθώ μέσα! Σα βρεμένο γατί πήρα το ακουστικό και η φωνή μου που τόσο στεντόρια τον είχε αμφισβητήσει, τώρα είχε γίνει ψίθυρος. Την απορία του δε θα την ξεχάσω ποτέ: «Άραγε, ποια από τις δυο σας με επικαλέστηκε στ’ αλήθεια;» με ρώτησε, σα να ήθελε να με διαβεβαιώσει ότι εκείνος ως Άγιος δεν άκουγε λόγια του στόματος αλλά της ψυχής… «θα μπορούσες να έρθεις αύριο να διαβάσεις εδώ;» με ρώτησε με μια ευγένεια που όμοιά της δεν έχω συναντήσει. Είπα ναι, όλο ντροπή και χωρίς άλλα λόγια έκλεισε το τηλέφωνο. Το άλλο πρωί στις 7 ήμουν με τους γονείς μου στη Μαλακάσα. Ο Γέροντας είχε δώσει εντολή να ανοίξουν ένα γραφείο για να περιμένω- κι ας είχε λειτουργία στο Ναό. Εκείνος με αποδεχόταν όπως ήμουν… Όταν με δέχτηκε στο κελάκι, μετά τις 10, πάλι δεν είχε πολλά λόγια: «Αχ και να πίστευες λίγο! 10 θα έγραφες!» μου είπε απαλά κι άνοιξε το βιβλίο τέσσερις φορές. «δεν πειράζει όμως. Και το 5 καλό είναι!»
Από τα τέσσερα θέματα διάβασα τα δύο. Τα άλλα τα βρήκα ανούσια και χαζά! Έπεσαν και τα τέσσερα κι εγώ πήρα 5! Καλό ήταν! Καλό μου έκανε! Άλλωστε πάντα με το Γέροντα 5 έπαιρνα. Το παραπάνω δεν το αντέχω, ούτε το αξίζω και το ξέρω. Μου αρκεί όμως αυτό το 5… με κάνει να νοιώθω ότι τον έχω κοντά μου κι αυτό μου αρκεί. Όσο για το ότι είναι Άγιος; Το ξέρω μα δε το αντέχει το μυαλό μου… ο γέροντας ήταν άγιος πάντα , μόνο ένας Άγιος θα άντεχε κάποιαν σαν εμένα. Για μένα είναι Άγιος μα παραμένει ο Γέροντας, ο δικός μου Γέροντας, αυτός που χρησιμοποιεί την απιστία και τον εγωισμό και την αμφιβολία μου ως μέσα για να επικοινωνήσει μαζί μου. Είναι ο Γέροντας που δε με μάλωσε ποτέ, δε με κολάκεψε ποτέ, δε με εγκατέλειψε ποτέ μα μόνο με τα εντελώς απαραίτητα λόγια. Είναι ο Γέροντας που δε μου απαντά όταν απευθύνομαι σ’ αυτόν από υποκριτικό καθωσπρεπισμό και που με καλωσορίζει πάντα όταν του μιλάω απλά ως Μάρω…
Πηγή: Επτάλοφος
Το μυστικό του Αγίου Πορφυρίου
Το μυστικό του Αγίου Πορφυρίου
Πρωί της εικοστής εβδόμης Νοεμβρίου και κατά τις 11:00 δέχομαι το πιο ευχάριστο τηλεφώνημα από τον πιο ευχάριστο Επίσκοπο, αδελφό και φίλο, τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ Νεόφυτο: «Ταις αυτού Αγίαις Πρεσβείαις ελέησον και σώσον ημάς, είπε και συμπλήρωσε: Αδελφέ, σήμερα έγινε η αγιοκατάταξη του Αγίου πια Πατρός ημών Πορφυρίου του Διορατικού»!
Χτες πρωί με ξαναπήρε ο Πανιερώτατος και μου είπε: «Σε εντέλλομαι ως Επίσκοπος της Εκκλησίας, όπως ήδη είπα και σε άλλους, να γράψεις κάτι για τον άγιο Πορφύριο».
Να πω σήμερα, ότι δεν συστέλλομαι; Να πω ότι δεν ντρέπομαι, εγώ να μιλήσω γι’ αυτόν που ζήσαμε από το 1980, που γευτήκαμε, ως οικείο του Τριαδικού Θεού, που όλος ο κόσμος υποκλινόταν στην άφθαστη ταπείνωση, απλότητα, εκούσια ηπιότητα, καταστάσεις που κρύβονταν μέσα στο εκπληκτικό χάρισμα της Διορατικότητας που είχε;
Σε παρακαλώ Άγιε Πορφύριε, φώτισε με να γράψω για σένα αυτά που έχω μέσα στην καρδιά μου!
Το διορατικό χάρισμα του , για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά, ήταν αυτό που άμεσα αντιλαμβανόσουν όσες φορές και να τον έβλεπες.
Πιστέψετε με όμως, όσο και να φαίνεται ανόητο, δεν γοητεύτηκα ποτέ από αυτό το θεϊκό χάρισμα, γιατί η καρδιά μου δεν είχε αυτό πρώτιστα ανάγκη, αλλά να καταλάβει πως λειτουργούσε η καρδιά του, ποια ήταν η βαθύτερη σχέση του με τον Θεό.Ποιο ήταν το Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου;
Δεν μου έδωσε ποτέ την εντύπωση του Γέροντα που απαιτούσε με τρόπο , υπακοή σε αυτά που σου έλεγε, αλλά , ενώ μιλούσε αυθεντικά κατ ευθείαν στη συνείδηση σου, σου άφηνε μια τέτοια ελευθερία, που προκαλούσε το φιλότιμο.
Ενώ σου έλεγε απίστευτα πράγματα και σου απεκάλυπτε όλα τα κεκρυμμένα για να σε βοηθήσει, αυτό που κυριαρχούσε στην αποκαλυπτική αυτή επικοινωνία ήταν η εν Χριστώ ταπείνωση και αγάπη, χωρίς κανένα συναισθηματισμό.
Ποιο όμως ήταν το Μυστικό του;
Η διόραση , η απλότητα, η ταπείνωση, η διαρκής επικοινωνία του με τον Τριαδικό Θεό, ήταν καταστάσεις εμφανέστατες. Είχε γίνει το φώς της γης, το άλας, η πόλις επί όρους κειμένη!
Ο μέγας αυτός άγιος, που ήταν ανάμεσά μας, όπως και άλλοι άγιοι που ζήσαμε, ο Γέροντας Παίσιος ,ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, ο Γέροντας Ευμένιος του Λοιμωδών νόσων, oΓέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, ο Γέροντας Αμβρόσιος της μονής Δαδίου, και άλλοι που γνωρίζουμε, είχαν ένα κοινό μυστικό που επιμελούνταν καθημερινά και διαρκώς στην καρδιά τους:
Τη διαρκή Μετάνοια!Μας αποκάλυψε ο άγιος Πορφύριος το μυστικό του αυτό στην τελευταία επιστολή του προς τα Πνευματικά του παιδιά.
Παρόμοια επιστολή άφησε και ο Γέρων Παίσιος.
Ο Γέρων Ιάκωβος, τι άλλο απεκάλυπτε, όταν σε κάθε φράση του προς οποιονδήποτε, έλεγε : «Με συγχωρείτε»!
Ο Γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ, επανευαγγελίζει την Θεολογία λέγοντας ότι έβλεπε το άκτιστο Φώς, μετά από οδυρμό Μετανοίας.
Ομολογούν οι Άγιοι αυτοί την αμαρτωλότητά τους ενώπιον όλης της Εκκλησίας, με τόση συντριβή και ζητούν τη συγχώρεση όλων.
Αυτά τα λόγια που είναι στην επιστολή του αγίου Πορφυρίου, δεν είναι ταπεινολογίες, είναι παγκόσμια εξομολόγηση, που μας αποκαλύπτει ποιο ήταν το μυστικό του: «Η αδιάλειπτη Μετάνοια».
Έγινε ο ταπεινός Πορφύριος ακόλουθος του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου που γράφει: «Αν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχωμεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ούκ έστι μεθ ημών».
Μας καθορίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εδώτι είναι πλάνη: «Η έλλειψη συνείδησης αμαρτωλότητας».
Έγινε ο ταπεινός Πορφύριος ακόλουθος του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακας, που γράφει στην κλίμακα στο κεφάλαιο για την υπερηφάνεια προς το τέλος, ότι του ομολογεί ο πονηρός, ότι δεν τον νικά τίποτα άλλο παρά η διαρκής Μετάνοια ενώπιον του Κυρίου
Γνώριζε ο ταπεινός Πορφύριος τον άγιο Συμεών τον Θεολόγο που αποκαλύπτει στο γραπτά του ότι του εμφανιζόταν ο Χριστός και του έλεγε: «Μη αποστείς της Μετανοίας επιμελούμενος, η γαρ τοιαύτη, μετά της εμής ευσπλαχνίας ενουμένη, εξαλείφει πάντα τα ανομήματα»
Περισσότερο όμως είχε ο άγιος Πορφύριος διαρκώς συναίσθηση ,τον λόγο του Χριστού μας και του Τιμίου Προδρόμου: «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών».
Γνώριζε ο ταπεινός Πορφύριος ότι η Μετάνοια ως μυστήριο της Εκκλησίας θεμελιώνεται στις εντολές του Ευαγγελίου.
Γνώριζε ότι δεν μπορεί να αγαπήσει τον Χριστό αν δεν τηρεί τις εντολές Του, αν δεν τις φυλάσσει εντός της καρδίας του ως τον Θησαυρό των αγαθών και ότι αυτή η φύλαξη μαζί με την εγρήγορση , την αγρυπνία του νου και τη διάθεση να ακολουθήσει τον Χριστό γεννούσαν την Μετάνοια και προσευχόταν από βάθους καρδίας και διαρκώς: «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών!».Γνώριζε ότι η Μετάνοια είναι το επίκεντρο της προσευχής του γιατί : «Πας ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται και ότι ο καταβάς, ούτος εστίν ο αναβάς»
Γνώριζε , ότι η Μετάνοια, ως Μυστήριο της Εκκλησίας, ενεργοποιεί όλα τα Μυστήρια με πρώτο το Βάπτισμα, την εξομολόγηση , τη Θεία Κοινωνία.
Γνώριζε ο άγιος του Θεού παιδιόθεν, ότι κάθε φορά που κοινωνούσε, έπαιρνε την άφεση τον αμαρτιών και την αιώνιο ζωή.
«Εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν την αιώνιον!», λέγει ο λειτουργός και κοινωνών τον λαό Ιερέας.
Γνώριζε ότι με την άφεση των αμαρτιών που ελάμβανε όταν κοινωνούσε, άνοιγε η πύλη της Αιωνίου Ζωής, που είναι η γνώση του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και ότι γνώση στην Εκκλησιαστική γλώσσα σημαίνει κοινωνία ζωής.
Το Μυστικό , του αγίου Πορφυρίου, ήταν η διαρκής επιμελημένη Μετάνοια και εκζήτηση αφέσεως των αμαρτιών.
Το Μυστικό αυτό ,που έκρυβε μια ζωή, άφησε να ξεχειλίσει στην τελευταία επιστολή του: «Από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος, όμως με πήρα από καλό και όλοι φωνάζουνε, ότι είμαι άγιος, Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βέβαια τα εξομολογήθηκα, με συγχώρεσε ο Θεός. Αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, γιατί και εγώ όσο ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας».
Ποιο είναι το Μυστικό του Αγίου;
Η Μετάνοια που περικλείεται μέσα στα λόγια του Πάτερ Ημών: «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών»!
Ποιο είναι το βαθύτερο Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου;
Λέει, ότι ο κόσμος με πήρε για καλό και όλοι με φωνάζουμε Άγιο. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου.
Τι αποκαλύπτουν αυτά τα λόγια;
Ότι ο άγιος είχε επίγνωση ότι ζούσε μέσα του ο Θεός, και ο Θεός τον συγχωρούσε αλλά του απεκάλυπτε βαθύτερα και βαθύτερα την αμαρτία του, που ονομάζει πνευματική, δηλαδή καρδιακή.
Αμαρτία στα παιδικά χρόνια, αμαρτία και στα γεράματα. Μας αποκαλύπτει ο άγιος λίγο πριν τον θάνατο και όντας σε μεγάλο βαθμό τελειότητας, το διάγραμμα της αμαρτίας που γίνεται στην αρχή αντιληπτή σαν πράξη, αργότερα σαν λογισμός και στο τέλος σαν επιθυμία, σαν πνευματική , καρδιακή αμαρτία.
Μας αποκαλύπτει ο άγιος Πορφύριος με αυτά τα λόγια ότι όσο γινόταν μέτοχος της Θείας Ζωής, τόσο εμβάθυνε μέσα του η όραση της αμαρτίας, ενώ εξωτερικά φαινόταν μόνο το Φώς γι αυτό και τον φωνάζανε οι άλλοι άγιο.Μας αποκαλύπτει ο άγιος και το διάγραμμα της Πνευματικής του ζωής , ότι όλο τον χρόνο της ζωής του από μικρό παιδί μέχρι και τη στιγμή που γράφει την πνευματική αυτή διαθήκη του, είχε διαρκή και επιμελημένη αντίληψη της αμαρτίας αλλά και της άφεσης των αμαρτιών του.
Η διαρκής επιμελημένη Μετάνοια που προκαλεί την άφεση αμαρτιών και την είσοδο και μετοχή στην Αιώνιο Ζωή, είναι το Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου.
Ταις του Αγίου Πορφυρίου πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς! Αμήν!
Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Μόρφου
Πώς παντρεύτηκαν... Κάνει θαύματα η προσευχή!
Έβαλε ο π.Πορφύριος μια κοπέλα που αγαπούσε κάποιον και δεν ήξερε αν αυτός την ήθελε, λέει: "Πάτερ, θέλω να τον παντρευτώ. Και της είπε: "Θα κάνεις προσευχή και συ και θα κάνω και γω την τάδε ώρα. Θα κάνουμε και οι δυο προσευχή γι'αυτόν. Και άμα θέλει ο Θεός, θα τον φωτίσει". (Για να δείτε που είναι πρακτικό.Δεν είναι θεωρία). Και έκανε πολύ προσευχή και αυτή και ο π.Πορφύριος. Και αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο άντρας εκείνη την ώρα κάτι ένιωθε στην καρδιά του. Ένιωθε μια θερμότητα, ένα κύμα αγάπης, μια χαρά, κάτι, κάτι... Και πάει στον π.Πορφύριο (γιατί και αυτός τον ήξερε) και του λέει: "Πάτερ, κάτι γίνεται τον τελευταίο καιρό. Την τάδε ώρα κάθε μέρα, κάτι γίνεται και με πιάνει κάτι στην καρδιά μου".
Του λέει:
-Τι σε πιάνει;
-Ένα μούδιασμα, μια θερμότητα, μια γλυκύτητα. Κάτι γίνεται. Και θέλω να σας πω και κάτι άλλο πάτερ. Τώρα που ήρθα,έξω από εδώ που ήρθα να εξομολογηθώ, είδα μια κοπέλα που κάθεται. Αυτή η κοπέλα πάτερ είναι ελεύθερη; Μου'κανε πολύ καλή εντύπωση.
- Θα δούμε, λέει ο π.Πορφύριος. Θα τη γνωρίσεις και θα δεις.
Και τελικά, όπως καταλαβαίνετε, παντρευτήκανε. Πώς τα καταφέρανε αυτά; Δεν του μίλησε ούτε έβαλε τη λογική της ούτε την εξυπνάδα της... Δηλαδή εξυπνάδα έβαλε, αλλά εξυπνάδα πνευματικού τύπου. Δεν κινήθηκε ανθρώπινα. Δεν κινήθηκε με την μαεστρία την εγκόσμια, αλλά δια της προσευχής. Πρακτικά πράγματα ε; Έγινε μια ωραία οικογένεια με την προσευχή του π.Πορφυρίου και της κοπέλας που πήγε να εξομολογηθεί στον π.Πορφύριο.
Κάνει θαύματα η προσευχή!
(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasma/ΠΗΓΗ
Το παιδί και ο Γέροντας Πορφύριος – Πορφυρίας Μοναχής.
-Μενίδι, σας παρακαλώ, πάμε;
-Όχι! του απάντησα, δεν προλαβαίνω. Όντως δεν προλάβαινα, γιατί τρεις η ώρα έπρεπε να παραδώσω το ταξί στον Πειραιά.
Ο κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας να περάσει άλλο ταξί. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον εξυπηρετήσω. Του έκανα νόημα να έρθει. Μόλις μπήκε στο ταξί αναφώνησε: «-Δεν είναι δυνατόν!» Και παίρνει τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου στα χέρια του και τη φιλάει.
Την στιγμή εκείνη έχει ανάψει το φανάρι και έστριβα το τιμόνι προς Μενίδι. Ήθελα να του πάρω από τα χέρια τη φωτογραφία, μα όταν τον είδα με τι λαχτάρα τον κοιτούσε, ντράπηκα για τη σκέψη μου.-Τον γνωρίσατε, με ρώτησε.
-Όχι, από τα βιβλία του τον γνώρισα και τον αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις, κοπέλα μου, να σου πω πώς τον γνώρισα εγώ;
-Και βέβαια θέλω, του είπα με χαρά.
-Άκου» η γυναίκα μου ήταν άρρωστη βαριά, είχε καρκίνο- οι γιατροί μας έδωσαν τρεις μήνες το πολύ ζωή. Εκείνη τη χρονιά ο γυιος μου ο μεγάλος τελείωνε το Λύκειο. Και μας ανακοίνωσε πως έχει κανονίσει με άλλα δέκα παιδιά, συμμαθητές του, να πάνε στο Άγιο Όρος για μια εβδομάδα. Είπαμε εντάξει. Τα παιδιά έφυγαν.
Στο μεταξύ η γυναίκα μου χειροτέρεψε. Ο γιατρός που την παρακολουθούσε μας είπε πως το τέλος ήταν κοντά.
Τον ρωτήσαμε με αγωνία: «-Γιατρέ, τι μπορούμε να κάνουμε, να της δώσουμε λίγη ζωή ακόμη;» «-Θα κάνουμε ένα χειρουργείο ακόμη και ο Θεός βοηθός!» μας απάντησε. Εγώ συμφώνησα, η γυναίκα μου όμως αντέδρασε, γιατί ήθελε να περιμένουμε να γυρίσει το παιδί.
Ο γυιος μου γύρισε τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαρούμενος, που έτσι δεν τον είχαμε δει ποτέ. Μας διηγιόταν πόσο όμορφα ήταν εκεί, πόσο εγκάρδια τους υποδέχθηκαν οι μοναχοί, πόση γαλήνη ένιωσαν μεσ’ στην ψυχή τους. Τόσο πολύ ένιωσε την παρουσία του Θεού, που είχε ξεχάσει πως η μητέρα του ήταν άρρωστη. Τη θυμήθηκε, όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους ο Γέρων Πορφύριος. Μας είπε για τον Γέροντα Πορφύριο θαυμαστά πράγματα, που μας φαίνονταν απίστευτα.
-Συγγνώμη, αυτά που λέτε πότε γίνανε; τον διέκοψα.
-Πριν δυο χρόνια.
-Α, πρόσφατα! Λοιπόν, για πέστε μου.-Όλα τα παιδιά καθόντουσαν κάτω από ένα δένδρο, μιλούσανε και γελούσανε, όταν ξαφνικά είδανε έναν καλόγερο να τα πλησιάζει. Σηκώθηκαν, του φίλησαν το χέρι και ο Γέροντας άρχισε να τους μιλάει προσφωνώντας κάθε παιδί με το όνομα του. Όπως καταλαβαίνεις, τα παιδιά απόρησαν, πού ήξερε τα ονόματα τους και τα οικογενειακά τους. Στο γυιο μου είπε: «-Πες της μαμμάς σου να μην κάνει χειρουργείο, είναι καλά!» «-Την ξέρετε;» «-Την ξέρω, όλους σας ξέρω!» «-Ποιος είστε;» τον ρώτησε. «-Είμαι ο Γέροντας Πορφύριος», είπε και έφυγε.
Στο γυρισμό από το Άγιο Όρος, σταμάτησαν στην Ουρανούπολη, σε ένα φαρμακείο να πάρουν ασπιρίνες, γιατί τους πείραξε η θάλασσα και ζαλίστηκαν. Μπαίνοντας στο φαρμακείο είδαν την εικόνα του Γέροντα Πορφυρίου και είπαν: «-Να ο Γέροντας Πορφύριος που είδαμε στο Άγιο Όρος!» Μόλις το άκουσε η φαρμακοποιός, σάστισε. «-Συγγνώμη, παιδιά, είδατε αυτόν τον Γέροντα στο Άγιο Όρος;» «-Ναι, τώρα από εκεί ερχόμαστε.» «-Είστε σίγουροι;» «-Βέβαια είμαστε σίγουροι, αφού μιλήσαμε μαζί του.
Και μάλιστα απορήσαμε πού ήξερε τα ονόματα μας και τα οικογενειακά μας. Όταν τον ρωτήσαμε ποιος είναι, μας είπε πως ήταν ο Γέροντας Πορφύριος». «-Παιδιά, είμαι σί¬γουρη ότι τον είδατε, όμως… Μην τρομάξετε μ’ αυτό που θα σας πω… Ο Γέροντας πέθανε πριν πέντε χρόνια!» Τα παιδιά έπαθαν σοκ! «-Αδύνατον!» της είπαν, «αφού μιλήσαμε!»
Και εγώ και η γυναίκα μου πιστέψαμε πως κάποιον άλλον είδαν, που τον έλεγαν κι αυτόν Πορφύριο και του έμοιαζε. Άλλωστε όλοι οι καλόγεροι μοιάζουν μεταξύ τους. «-Δεν με πιστεύετε, ε; Τέλος πάντων, εμένα μου είπε να μη πας για χειρουργείο, είσαι καλά», είπε το παιδί στη μητέρα του.
Σε δύο μέρες μπήκαμε στο νοσοκομείο. Την επομένη το πρωί θα γινόταν το χειρουργείο. Η ώρα του χειρουργείου έφτασε και, ενώ εγώ περίμενα απ’ έξω με αγωνία, ξαφνικά, βλέπω τη γυναίκα μου να βγαίνει. Έτρεξα κοντά της: «-Τι έγινε;» «-Δεν κάνω χειρουργείο, είμαι καλά!» Από πίσω της βγήκε και ο γιατρός. «-Τι έγινε, γιατρέ;» «-Δεν ξέρω, δεν θέλει να χειρουργηθεί!» «-Σας είπα, είμαι καλά!» «-Κορίτσι μου, τρελάθηκες;»... Προσπαθούσα να την πείσω, πως πρέπει να γίνει η εγχείρηση. «-Σου είπα νιώθω καλά, κάντε μου εξετάσεις και θα δείτε ότι είμαι καλά, το νιώθω!» «-Ωραία!» είπε ο γιατρός, «ας μην την πιέσουμε, αφού νοιώθει καλά.» «-Δεν με πιστεύετε; Ωραία! Κάντε μου εξετάσεις για να πειστείτε.»
Πράγματι έγιναν οι εξετάσεις. Την επομένη μέρα μας ήρθαν και οι απαντήσεις.
Εδώ ο κύριος πήρε μια βαθιά ανάσα. -Τι έδειξαν οι απαντήσεις;
-Πως ποτέ δεν την άγγιξε η αρρώστια! Οι γιατροί να βλέπουν τις παλιές εξετάσεις και τις καινούργιες και να έχουν τρελαθεί! Δεν μπορεί, θα πρέπει να μπερδεύτηκαν με άλλες, θα ξανακάνουμε αύριο, έλεγαν απορημένοι.
Ωστόσο ήρθε ο γυιος μου, που βλέποντας τους γιατρούς μπερδεμένους με τις εξετάσεις, μου λέει.
-Γιατί δεν πιστεύεις αυτά που μου είπε ο Γέροντας Πορφύριος στο Άγιο Όρος;
Τότε πετιέται ένας γιατρός:
-Τι είπες; Ο Γέροντας Πορφύριος τι σου είπε;
-Πως η μαμμά μου είναι καλά και να μην κάνει χειρουργείο!
Ο γιατρός έβγαλε από την τσέπη του τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου.
-Αυτόν είδες, αγόρι μου, στο Άγιο Όρος; -Ναι, Αυτόν!
-Οι εξετάσεις είναι σωστές! Η γυναίκα σας είναι καλά, μπορείτε να φύγετε και τώρα μάλιστα! Ετοιμαστείτε!
Στη γυναίκα μου οι γιατροί είχαν δώσει τρεις μήνες το πολύ ζωή. Έχουν περάσει δυο χρόνια και είναι μια χαρά, πιο καλά από ό,τι ήταν πριν την αρρώστια. Γι’ αυτό αγαπούμε πάρα πολύ τον Γέροντα Πορφύριο. Έχουμε πάει και στο Μοναστήρι του πολλές φορές. Και όποτε έχουμε δυσκολίες, εκείνος μας στηρίζει.Η αφήγηση του κυρίου για ένα ακόμη θαύμα του Γεροντάκου μου, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το μόνο που ψέλλισα, καθώς κατέβαινε ο κύριος, ήταν «ευχαριστώ!»
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
ΠΗΓΗ...........http://hristospanagia3.blogspot.gr/2011/12/blog-post_16.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)