ΘΑΥΜΑΤΑ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ!

 

Στο βιβλίο ''Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης'' η μοναχή Πορφυρία αναφέρει μία θαυμαστή εμφάνιση και ένα μεγάλο θαύμα του μακαριστού γέροντος Πορφυρίου που αποδεικνύουν ότι η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον και διδάσκουν ότι ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα, διότι ο Θεός είναι Πανάγαθος και Παντοδύναμος.
Μεσημέρι, δύο η ώρα, βρίσκομαι στην Πλατεία Αγίων Αναργύρων Αθηνών.

Είμαι σταματημένη στο φανάρι προς Αθήνα. Με πλησιάζει ένας κύριος...

-Μενίδι, σας παρακαλώ, πάμε;
-Όχι! Του απάντησα, δεν προλαβαίνω.
Όντως δεν προλάβαινα, γιατί τρεις η ώρα έπρεπε να παραδώσω το ταξί στον Πειραιά.

Ο κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας να περάσει άλλο ταξί. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον εξυπηρετήσω. Του έκανα νόημα να έρθει. Μόλις μπήκε στο ταξί αναφώνησε: «Δεν είναι δυνατόν!»

Και παίρνει τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου στα χέρια του και τη φιλάει. Την στιγμή εκείνη έχει ανάψει το φανάρι και έστριβα το τιμόνι προς Μενίδι. Ήθελα να του πάρω από τα χέρια τη φωτογραφία, μα όταν τον είδα με τι λαχτάρα τον κοιτούσε, ντράπηκα για τη σκέψη μου.

-Τον γνωρίσατε, με ρώτησε.
-Όχι, από τα βιβλία του τον γνώρισα και τον αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις, κοπέλα μου, να σου πω πώς τον γνώρισα εγώ;
-Και βέβαια θέλω, του είπα με χαρά.
-Άκου η γυναίκα μου ήταν άρρωστη βαριά, είχε καρκίνο. Οι γιατροί μας έδωσαν τρεις μήνες το πολύ ζωή.

Εκείνη τη χρονιά ο γιος μου ο μεγάλος τελείωνε το Λύκειο. Και μας ανακοίνωσε πως έχει κανονίσει με άλλα δέκα παιδιά, συμμαθητές του, να πάνε στο Άγιον Όρος για μια εβδομάδα. Είπαμε εντάξει. Τα παιδιά έφυγαν.

Στο μεταξύ η γυναίκα μου χειροτέρεψε. Ο γιατρός που την παρακολουθούσε μας είπε πως το τέλος ήταν κοντά.

Τον ρωτήσαμε με αγωνία: «Γιατρέ, τι μπορούμε να κάνουμε, να της δώσουμε λίγη ζωή ακόμη;». «Θα κάνουμε ένα χειρουργείο ακόμη και ο Θεός βοηθός!» μας απάντησε. Εγώ συμφώνησα, η γυναίκα μου αντέδρασε, γιατί ήθελε να περιμένουμε να γυρίσει το παιδί.

Ο γιος μου γύρισε τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαρούμενος, που έτσι δεν τον είχαμε δει ποτέ. Μας διηγιόταν πόσο όμορφα ήταν εκεί, πόσο εγκάρδια τους υποδέχθηκαν οι μοναχοί, πόση γαλήνη ένιωσαν μεσ’ στην ψυχή τους.

Τόσο πολύ ένιωσε την παρουσία του Θεού, που είχε ξεχάσει πως η μητέρα του ήταν άρρωστη. Τη θυμήθηκε, όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους ο Γέρων Πορφύριος. Μας είπε για τον Γέροντα Πορφύριο θαυμαστά πράγματα, που μας φαίνονταν απίστευτα.

-Συγνώμη, αυτά που λέτε πότε γίνανε; τον διέκοψα.
-Αυτό συνέβη το 1996.

Όλα τα παιδιά καθόντουσαν κάτω από ένα δένδρο, μιλούσανε και γελούσανε, όταν ξαφνικά είδανε έναν καλόγερο να τα πλησιάζει. Σηκώθηκαν, του φίλησαν το χέρι και ο Γέροντας άρχισε να τους μιλάει προσφωνώντας κάθε παιδί με το όνομά του.

Όπως καταλαβαίνεις, τα παιδιά απόρησαν, πού ήξερε τα ονόματά τους και τα οικογενειακά τους. Στο γιο μου είπε: «Πες της μαμάς σου να μην κάνει χειρουργείο, είναι καλά!». «Την ξέρετε;». «Την ξέρω, όλους σας ξέρω!». «Ποιος είστε;» τον ρώτησε. «Είμαι ο Γέροντας Πορφύριος», είπε και έφυγε.

Στο γυρισμό από το Άγιο Όρος, σταμάτησαν στην Ουρανούπολη, σε ένα φαρμακείο να πάρουν ασπιρίνες, γιατί τους πείραξε η θάλασσα και ζαλίστηκαν. Μπαίνοντας στο φαρμακείο είδαν την φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου και είπαν: «Να ο Γέροντας Πορφύριος που είδαμε στο Άγιο Όρος!». Μόλις το άκουσε η φαρμακοποιός, σάστισε.

«Συγνώμη, παιδιά, είδατε αυτόν τον Γέροντα στο Άγιο Όρος;». «Ναι, τώρα από εκεί ερχόμαστε». «Είστε σίγουροι;». «Βέβαια, είμαστε σίγουροι, αφού μιλήσαμε μαζί του.

Και μάλιστα απορήσαμε πού ήξερε τα ονόματά μας και τα οικογενειακά μας. Όταν τον ρωτήσαμε ποιος είναι, μας είπε πως ήταν ο Γέροντας Πορφύριος». «Παιδιά, είμαι σίγουρη ότι τον είδατε, όμως… Μην τρομάξετε μ’αυτό που θα σας πω… Ο Γέροντας πέθανε πριν από πέντε χρόνια!» Τα παιδιά έπαθαν σοκ! «Αδύνατον!» της είπαν, «αφού μιλήσαμε!».

Και εγώ και η γυναίκα μου πιστέψαμε πως κάποιον άλλον είδαν, που τον έλεγαν κι αυτόν Πορφύριο και του έμοιαζε. Άλλωστε όλοι οι καλόγεροι μοιάζουν μεταξύ τους. «Δεν με πιστεύετε, ε; Τέλος πάντων, εμένα μου είπε να μη πας για χειρουργείο, είσαι καλά», είπε το παιδί στην μητέρα του.
Σε δύο μέρες μπήκαμε στο νοσοκομείο.

Την επομένη το πρωί θα γινόταν το χειρουργείο. Η ώρα του χειρουργείου έφτασε και, ενώ εγώ περίμενα απ’ έξω με αγωνία, ξαφνικά, βλέπω τη γυναίκα μου να βγαίνει. Έτρεξα κοντά της: «Τι έγινε;». «Δεν κάνω χειρουργείο, είμαι καλά!».

Από πίσω της βγήκε και γιατρός. «Τι έγινε, γιατρέ;». «Δεν ξέρω, δεν θέλει να χειρουργηθεί!». «Σας είπα, είμαι καλά!». «Κορίτσι μου, τρελάθηκες;». Την πήρα αγκαλιά και προσπαθούσα να την πείσω, πως πρέπει να γίνει η εγχείρηση. «Σου είπα νιώθω καλά, κάντε μου εξετάσεις και θα δείτε ότι είμαι καλά, το νιώθω!».

«Ωραία!» είπε ο γιατρός, «ας μην την πιέσουμε, αφού νοιώθει καλά». «Δεν με πιστεύετε; Ωραία! Κάντε μου εξετάσεις για να πειστείτε».

Πράγματι έγιναν οι εξετάσεις. Την επόμενη μέρα μας ήρθαν και οι απαντήσεις. Εδώ ο κύριος πήρε μια βαθιά ανάσα.

-Τι έδειξαν οι απαντήσεις;
-Πως ποτέ δεν την άγγιξε η αρρώστια! Οι γιατροί να βλέπουν τις παλιές εξετάσεις και τις καινούργιες και να έχουν τρελαθεί! Δεν μπορεί, θα πρέπει να μπερδεύτηκαν με άλλες, θα ξανακάνουμε αύριο, έλεγαν απορημένοι.

Ωστόσο ήρθε ο γιος μου, που βλέποντας τους γιατρούς μπερδεμένους με τις εξετάσεις, μου λέει.

-Γιατί δεν πιστεύεις αυτά που μου είπε ο Γέροντας Πορφύριος στο Άγιο Όρος;
Τότε πετιέται ένας γιατρός:
-Τι είπες; Ο Γέροντας Πορφύριος τι σου είπε;
-Πως η μαμά μου είναι καλά και να μην κάνει χειρουργείο!
Ο γιατρός έβγαλε από την τσέπη του τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου.
-Αυτόν είδες, αγόρι μου, στο Άγιο Όρος;
-Ναι, Αυτόν!
-Οι εξετάσεις είναι σωστές! Η γυναίκα σας είναι καλά, μπορείτε να φύγετε και τώρα μάλιστα! Ετοιμαστείτε!

Στη γυναίκα μου οι γιατροί είχαν δώσει τρεις μήνες το πολύ ζωή. Έχουν περάσει δύο χρόνια και είναι μια χαρά, πιο καλά από ό,τι ήταν πριν την αρρώστια. Γι’αυτό αγαπούμε πάρα πολύ τον Γέροντα Πορφύριο. Έχουμε πάει και στο Μοναστήρι του πολλές φορές. Και όποτε έχουμε δυσκολίες, εκείνος μας στηρίζει.

Η αφήγηση του κυρίου για ένα ακόμη θαύμα του Γεροντάκου μου, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το μόνο που ψέλλισα, καθώς κατέβαινε ο κύριος, ήταν «ευχαριστώ».
 

Πρόσφατο θαύμα του Γέροντος Πορφυρίου

 

Χαίρετε!
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία, που βίωσα πριν μερικούς μήνες, για τη θαυματουργική παρέμβαση του π. Πορφυρίου στη θεραπεία της μητέρας μου.
Στο επισυναπτόμενο αρχείο περιγράφω τι συνέβη. Το κείμενο αυτό, αν θέλετε, μπορείτε να το δημοσιεύσετε.
Με εκτίμηση Γιώτα Κ.
(Ημερομηνία αποστολής: 11-08-2011)

Θαύμα Γέροντος Πορφυρίου

Είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις το θαύμα στη ζωή σου. Και ίσως ακόμη δυσκολότερο, να μεταφέρεις τη συγκίνηση και τη χαρά σου… να καταγράψεις με λόγια, ένα γεγονός ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου.
Θα προσπαθήσω στις πολύ «στεγνές» λέξεις που ακολουθούν, να χωρέσω αυτά που βίωσα.
Απαραίτητη όμως είναι μια μικρή εισαγωγή:
Πρώτα απ’ όλα, αναγνωρίζω την ανθρώπινη προσπάθεια και σέβομαι την ιατρική επιστήμη. Είμαι άνθρωπος χωρίς στέρεη πίστη και χωρίς ενεργή θρησκευτική ζωή. Μέσα μου υπάρχουν αντιδράσεις σε όλες τις μορφές της εξουσίας, κυρίως δε στη θρησκευτική. Δυσκολεύομαι να δεχτώ κανόνες. Όποτε όμως έχω διαβάσει για το βίο και τη διδασκαλία του γέροντα Πορφυρίου, νιώθω την καρδιά μου να γλυκαίνει, να ηρεμεί. Θα ήθελα πολύ να τον είχα γνωρίσει. Εδώ και χρόνια έχω πάντα μαζί μου ένα εικονάκι, μια φωτογραφία του γλυκού μου αυτού γέροντα και δεν την αποχωρίζομαι ποτέ. Και στις δύσκολες στιγμές, όποτε η εγωπάθειά μου το επιτρέπει, του μιλώ, προσεύχομαι. Η γλυκύτητά του γίνεται η γέφυρα για να γνωρίσω την αγάπη του Χριστού.

Τα γεγονότα

Είναι λίγες μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 2010. Η μητέρα μου, Αθηνά Κ., καρδιοπαθής εδώ και 3 πλέον χρόνια, με βηματοδότη και 2 στεντ, εισήχθη για άλλη μια φορά στην καρδιολογική κλινική γνωστού νοσοκομείου της Αθήνας, έχοντας έντονη ταχυκαρδία και υψηλή πίεση. Στη συγκεκριμένη κλινική είχε πολλές φορές νοσηλευθεί κατά το παρελθόν. Οι γιατροί αντιμετώπισαν την κατάσταση φαρμακευτικά, προκειμένου να ρυθμίσουν την καρδιακή της λειτουργία. Μετά από λίγες ημέρες νοσηλείας, παρουσίαζε σαφώς έντονη βελτίωση. Ήταν 2/1/11 και πήγαινα να την επισκεφτώ. Μπαίνοντας στο διάδρομο της καρδιολογικής πτέρυγας, βλέπω τους γιατρούς να τρέχουν στο δωμάτιο που νοσηλευόταν. Η μητέρα μου μόλις είχε πάθει κοιλιακή μαρμαρυγή. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε βλέποντας τους γιατρούς να τρέχουν και να προσπαθούν ξανά και ξανά να επαναφέρουν τον ρυθμό της καρδιάς της. Το κατάφεραν μετά από αρκετές προσπάθειες ηλεκτρικής διέγερσης (απινίδωσης) και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην εντατική κλινική του νοσοκομείου, όπου και διασωληνώθηκε. Η γιατρός με ενημέρωσε ότι είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και ότι παίζονται όλα τα ενδεχόμενα: μπορεί να συμβεί το μοιραίο ή να παραμείνει σε κωματώδη κατάσταση. Αν ποτέ συνερχόταν, δεν ξέραμε σε τι κατάσταση θα ήταν. Ήταν πολύ πιθανό να έχει υποστεί βλάβη ο εγκέφαλος και να μην είναι σε θέση να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Ελάχιστες οι πιθανότητες για αίσια έκβαση. Το σημαντικό για τη στιγμή εκείνη ήταν να σταθεροποιηθεί η κατάστασή της και να μην υπάρξει περαιτέρω επιδείνωση. Το χειρότερο που θα μπορούσε να της συμβεί, θα ήταν να πέσει σε ηλεκτρική θύελλα (μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση κατά την οποία η καρδιά πλήττεται από έντονη και χαοτική ηλεκτρική δραστηριότητα). Έπρεπε να ενημερώσουμε τους συγγενείς και γενικά να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.
Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τον άνθρωπό σου σε αυτή την κατάσταση. Διασωληνωμένο, να μην επικοινωνεί, να μην νιώθεις ζεστασιά στο σώμα του και τις ιατρικές προβλέψεις να είναι δυσοίωνες. Μόνη μου ελπίδα ο Θεός… Ζήτησα άδεια από το προσωπικό της εντατικής να μου επιτρέψουν να βάλω το εικονάκι του πατρός Πορφυρίου στο προσκέφαλο της μητέρας μου. Η αντίδρασή τους ήταν… « Και δεν το βάζεις… ό,τι και να βάλεις τώρα…». Με τη σκέψη πως θα είναι δίπλα της, γαλήνευε κάπως η ψυχή μου. Δίπλα στο κρύο σώμα της μητέρας μου ήταν τώρα η ζεστή ματιά του γέροντα Πορφυρίου.

Παρά τις ιατρικές προσπάθειες και τις αγωνιώδεις προσευχές συγγενών και φίλων, η υγεία της μητέρας μου δεν παρουσίαζε καμμία βελτίωση. Παρέμεινε διασωληνωμένη για 5 ολόκληρες ημέρες. Καμία επικοινωνία με το περιβάλλον, καμμία θετική ανταπόκριση. Καμμία δυνατότητα αποσωλήνωσης. Στις 7/1/11 πέφτει σε ηλεκτρική θύελλα… ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί. Οι γιατροί της εντατικής μας πληροφόρησαν ότι πρέπει να ενημερώσουμε τους συγγενείς. Ουσιαστικά πια δεν έβλεπαν στην περίπτωσή της «φως».
Στο άκουσμα των δυσάρεστων νέων δεν είχα που αλλού να στραφώ. Να είχα μια φωτογραφία, μια εικόνα του Γέροντα εκείνη τη στιγμή! Να τον κοιτώ και να ανοίγει η καρδιά μου, να λυγίσει ο εγωισμός μου, να παραγκωνισθούν τα «γιατί», να μπορέσω να προσευχηθώ…
Πήγα στην εκκλησία του νοσοκομείου. Εκεί συνάντησα τη διακόνισσα, τη γλυκειά Δήμητρα. Της εξήγησα ότι είναι πολύ σημαντικό για μένα να προσευχηθώ κι ότι χρειάζομαι κάποια εικόνα του πατρός Πορφυρίου. Καθώς όμως δεν είναι επίσημα άγιος, δεν υπήρχε εικόνα του. Αίφνης θυμήθηκα ότι στο συγκεκριμένο εκκλησάκι υπάρχει βιβλιοθήκη, στην οποία παλαιότερα είχα δει ένα βιβλίο για τον γέροντα Πορφύριο. Της ζήτησα να μου ανοίξει τη βιβλιοθήκη. Άρπαξα με λαχτάρα το βιβλίο. Άφησα το βλέμμα μου να καρφωθεί σε μια φωτογραφία του. Η ψυχή μου λυγισμένη από την αγωνία και τον πόνο ικέτευσε για την μητέρα μου. Να αντέξει η καρδιά της, να της δοθεί κι άλλος χρόνος ζωής. Εναπέθεσα όλη μου την ελπίδα στο θέλημα του Θεού και ικέτευσα για το έλεός Του.
Ήταν 1.30 το μεσημέρι και μέχρι τις 5.30 το απόγευμα ‐όπου είναι το επισκεπτήριο για τους συγγενείς, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω.
Κοντά στο Νοσοκομείο αυτό βρισκόταν ένα σπίτι για ενοικίαση, του οποίου οι ιδιοκτήτες είναι γνωστοί μου. Είχαν από καιρό ζητήσει να βγάλω φωτογραφίες του σπιτιού για να αναρτηθεί αγγελία ενοικίασης στο διαδίκτυο. Πήγα λοιπόν εκεί να ξεχαστώ για λίγο. Δεν ανέφερα σε κανέναν τη σκηνή αυτή στην εκκλησία και ούτε γνώριζαν τη σχέση μου με τον γέροντα Πορφύριο. Στο σπίτι μόλις είχε ολοκληρωθεί η ανακαίνιση του χώρου και τα δωμάτια ήταν έτοιμα για τη φωτογράφηση και άδεια, εκτός από 2-3 εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για μικροεπισκευές. Τα μάζεψα για να μη φαίνονται στη φωτογράφηση και άνοιξα την ντουλάπα του δωματίου για να τα κρύψω εκεί. Στην τελείως άδεια αυτή ντουλάπα και στο ράφι που πήγα να ακουμπήσω τα εργαλεία, με περίμενε μια έκπληξη

Μια χάρτινη εικόνα του γέροντα Πορφυρίου!

Την πήρα στα χέρια μου και την κοίταζα σαν χαμένη. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή χτυπά το κινητό μου. Ήταν η αδελφή μου που είχε παραμείνει στο νοσοκομείο. Μόλις είχε βγει ο γιατρός της εντατικής και την ενημέρωσε ότι η μητέρα μου είχε συνέλθει, είχε βγει από την κατάσταση της ηλεκτρικής θύελλας!
Δεν υπάρχουν λόγια να χωρέσουν το δέος, την ευγνωμοσύνη και την παρουσία του Θεού εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού απόρησαν. Πρώτη φορά έβλεπαν αυτή την εικόνα.
Από εκείνη την ώρα η μητέρα μου άρχισε να παρουσιάζει βελτίωση. Τις αμέσως επόμενες μέρες έγινε η αποσωλήνωση και εν συνεχεία βγήκε από την εντατική. Επικοινωνούσε κανονικά με το περιβάλλον, ο εγκέφαλος δεν υπέστη βλάβη παρά τα παραπάνω έντονα επεισόδια.
Ο υπεύθυνος της εντατικής χαρακτήρισε «πολύ θαύμα» τόσο το γεγονός ότι έζησε, καθώς και την ξαφνική βελτίωση της υγείας της μητέρας μου. Χαρακτηριστικά – αναφερόμενος στο ιατρικό προσωπικό – είπε «Εμείς, την είχαμε ξεγράψει!».
Λίγες μέρες μετά επισκέφθηκα το Ησυχαστήριο Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι για να προσκυνήσω στο κελλί του Γέροντα Πορφυρίου. Πλησίασα τη γερόντισσα που εκείνη την ώρα συνομιλούσε με μια κυρία. Της είπα με δυο λόγια τι συνέβη και πως με το θαύμα του γέροντα Πορφυρίου η μητέρα μου ζει. Έκπληκτη η κυρία που ήταν δίπλα στη γερόντισσα είπε «Είμαι γιατρός σε αυτό το νοσοκομείο»!

Επίλογος

Έχουν περάσει από τότε 7 μήνες. Η μητέρα μου ζει και βασιλεύει…
Όσο για μένα, φέρνοντας ξανά στο μυαλό μου όλη αυτή την εμπειρία, στην προσπάθειά μου να σας τη μεταφέρω προς δόξα και τιμή του πατρός Πορφυρίου, ελπίζω και εύχομαι αυτό το θαύμα να μην «θαφτεί» μέσα μου. Να μου θυμίζει διαρκώς πόσο ζωντανή είναι η Ορθοδοξία μας και πόσο δυνατή είναι η παρουσία Χριστού στη ζωή μας. Ελπίζω να συντελεστεί ένα ακόμα μεγαλύτερο θαύμα στη ζωή μου: αυτό της μετάνοιάς μου και της ενεργούς συμμετοχής μου στην θρησκευτική και μυστηριακή ζωή της Πίστης μας.

Γέροντα Πορφύριε, σε ευχαριστώ!

Γιώτα Κ.
Έβαλε ο π.Πορφύριος μια κοπέλα που αγαπούσε κάποιον και δεν ήξερε αν αυτός την ήθελε, λέει: "Πάτερ, θέλω να τον παντρευτώ. Και της είπε: "Θα κάνεις προσευχή και συ και θα κάνω και γω την τάδε ώρα. Θα κάνουμε και οι δυο προσευχή γι'αυτόν. Και άμα θέλει ο Θεός, θα τον φωτίσει". (Για να δείτε που είναι πρακτικό.Δεν είναι θεωρία). Και έκανε πολύ προσευχή και αυτή και ο π.Πορφύριος. Και αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο άντρας εκείνη την ώρα κάτι ένιωθε στην καρδιά του. Ένιωθε μια θερμότητα, ένα κύμα αγάπης, μια χαρά, κάτι, κάτι... Και πάει στον π.Πορφύριο (γιατί και αυτός τον ήξερε) και του λέει: "Πάτερ, κάτι γίνεται τον τελευταίο καιρό. Την τάδε ώρα κάθε μέρα, κάτι γίνεται και με πιάνει κάτι στην καρδιά μου".
Του λέει:
-Τι σε πιάνει;
-Ένα μούδιασμα, μια θερμότητα, μια γλυκύτητα. Κάτι γίνεται. Και θέλω να σας πω και κάτι άλλο πάτερ. Τώρα που ήρθα,έξω από εδώ που ήρθα να εξομολογηθώ, είδα μια κοπέλα που κάθεται. Αυτή η κοπέλα πάτερ είναι ελεύθερη; Μου'κανε πολύ καλή εντύπωση.
- Θα δούμε, λέει ο π.Πορφύριος. Θα τη γνωρίσεις και θα δεις.
Και τελικά, όπως καταλαβαίνετε, παντρευτήκανε. Πώς τα καταφέρανε αυτά; Δεν του μίλησε ούτε έβαλε τη λογική της ούτε την εξυπνάδα της... Δηλαδή εξυπνάδα έβαλε, αλλά εξυπνάδα πνευματικού τύπου. Δεν κινήθηκε ανθρώπινα. Δεν κινήθηκε με την μαεστρία την εγκόσμια, αλλά δια της προσευχής. Πρακτικά πράγματα ε; Έγινε μια ωραία οικογένεια με την προσευχή του π.Πορφυρίου και της κοπέλας που πήγε να εξομολογηθεί στον π.Πορφύριο.
Κάνει θαύματα η προσευχή!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου από Αθέατα περάσματα  



ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Μαρτυρία καθηγητή καρδιολογίας
Δεκατέσσερα χρόνια κοντά του
του Γεωργίου Παπαζάχου

(Επίκ. Καθηγητή Καρδιολογίας)

Γράφω αυτή την επιστολή από μια εσωτερική πίεση να μιλήσω για τον Γέροντα Πορφύριο, που κοιμήθηκε πριν από 40 μέρες. Έζησα τόσα γεγονότα 14 χρόνια κοντά του, σαν ένας από τους γιατρούς του, που δεν πρέπει να το κρύψω από τους αδελφούς μου. Θα διηγηθώ μερικά περιστατικά, που παρουσιάζουν το Γέροντα σαν άρρωστο και σαν γιατρό. Συγχωρέστε μου τα προσωπικά στοιχεία, που αν αφαιρεθούν αλλοιώνουν τα γεγονότα. Ασφαλώς, άλλοι έζησαν άλλες συγκινήσεις κοντά του. Και δεν πρέπει να χαθούν, γιατί αποτελούν σημάδια της αγίας βιοτής του, αποδείξεις της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας και υποθήκες για ολόκληρη τη γενιά μας.

Ο Γέροντας και η αρρώστια του
Ήταν πραγματικά άρρωστος. Με πλήθος αρρώστιες επάνω του. Τα περισσότερα συστήματα έπασχαν. Προσωπικά διεπίστωσα: έμφραγμα μυοκαρδίου (προσθιοδιαφραγματικό με πλαγία ισχαιμία), χρονία νεφρική ανεπάρκεια, έλκος δωδεκαδακτύλου (με επανειλημμένες γαστρορραγίες), χειρουργηθείς καταρράκτης (με αποβολή του φακού και τύφλωση), έρπης ζωστήρ στο πρόσωπο, σταφυλοκοκκική δερματίτιδα στο χέρι, βουβωνοκήλη (με συχνή περίσφιγξη), χρονία βρογχίτιδα, αδένωμα της υποφύσεως στο κρανίο.

Και η υπομονή του ιώβειος. Όταν είχε τον έρπητα σε έξαρση και όλο το δεξιό του πρόσωπο (τριχωτό κεφαλής, παρειά, αυτί, σαγόνι) ήταν μια ανοιχτή πληγή, τον ερώτησα πόσο έντονο πόνο αισθάνεται. Μου απάντησε: “
Σάν να ακουμπάω το δεξί μου μάγουλο σε τηγάνι με ζεματιστό λάδι”. Και ήταν απόλυτα ήρεμος. Δεν άφηνε ούτε υποψίες ότι υποφέρει, ούτε ένα βογγητό.

Πολλές φορές, ενώ βρισκόμουν στο κελλί του και κουβεντιάζαμε, συνέβαινε περίσφιγξη της βουβωνοκήλης του, πάντα επώδυνη. Δεν ζητούσε βοήθεια. Αγωνιζόταν να την ανατάξη μόνος του κάτω από τις κουβέρτες του.. Κανείς δε μιλούσε, ενώ από τα χείλη του ακουγόταν ψιθυριστά, με μια ανεπανάληπτη γαλήνη, το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας”.

Μερικοί τον παρεξήγησαν κάποτε που φίλησαν το χέρι του καλυμμένο με μια γάζα, νομίζοντας ότι σιχαίνεται. Ήταν η εποχή που εμείς το καλύψαμε, γιατί είχε την σταφυλοκοκκική δερματίτιδα και ήταν ολόκληρο εξελκωμένο.

Αλλ’ η κουβέντα μας ένα βράδυ, μετά την καρδιολογική εξέταση και το τυπικό ηλεκτροκαρδιογράφημα, με συνεκλόνισε. Ούτε φαντάσθηκα ποτέ ότι θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αντιμετωπίση έτσι την αρρώστια του. Μου είπε: “Θα σου εξομολογηθώ κάτι, αλλά να μείνη μυστικό. Έχω καρκίνο στην υπόφυση. Ήδη αισθάνομαι τη γλώσσα μου μεγαλωμένη και δεν γυρίζει καλά μέσα στη στοματική κοιλότητα”. Ύστερα μου ανέλυσε
 ατρικά και σωστά τη λειτουργία των ενδοκρινών αδένων και κατέληξε: “Πρέπει να ξέρης ότι, όταν ήμουν καλογεράκος -ίσως 16 χρονών- στο Άγιο Όρος αισθανόμουνα τόσο ευτυχισμένος, ιδίως μετά τη Θεία Κοινωνία, ώστε έβγαινα στο δάσος και με δάκρυα φώναζα: Δόξα Σοι, Κύριε! Ήρθες ολόκληρος μέσα μου’ σε μένα τον αμαρτωλό’ Εσύ ο Χριστός μου, που σταυρώθηκες και πόνεσες για μένα και σήκωσες τις αμαρτίες μου. Κι εγώ τι κάνω για σένα; Ποιόν πόνο υποφέρω για σένα; Κύριε, στείλε μου έναν καρκίνο! Χριστέ μου, χάρισέ μου έναν καρκίνο, να υποφέρω και γω μαζί Σου! Αυτή την προσευχή την έκανα συνέχεια και μετά το εξομολογήθηκα στους Γεροντάδες μου. Εκείνοι μου σύστησαν να μην την επαναλάβω, γιατί εκπειράζω τον Θεό. Ξέρει εκείνος τι θα κάνη. Δεν την ξανάκανα αυτή την προσευχή. Αλλά τώρα, Γιωργάκη μου, μου τον έστειλε τον καρκίνο! Καταλαβαίνεις την ευεργεσία; Έστω και αργά, θα υποφέρω λίγο μαζί Του”. Έμεινα ενεός. Πρώτη φορά στην ιατρική σταδιοδρομία μου άκουγα τη φράση: “Δόξα τω Θεώ, έχω καρκίνο!”. Είχα ξεχάσει ότι μπροστά μου δεν βρισκόταν άνθρωπος κοινός’ ήταν ο Γέροντας Πορφύριος.
Ωστόσο ποτέ δεν αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια των πολλών γιατρών-πνευματικών του παιδιών. Μάλιστα μια μέρα τον ερώτησα: “Γιατί πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, κυρίως μοναχοί, αρνούνται την ιατρική βοήθεια, πιστεύοντας ότι θα τους βοηθήση κατ’ ευθείαν η Παναγία;”. Μου απάντησε: “Είναι εγωϊσμός -πονηρή ενέργεια- να νομίζης ότι ο Θεός θα κάνη, κατ’ εξαίρεση από τους πολλούς, θαυματουργική επέμβαση για σένα. Ο Θεός κάνει θαύματα και τώρα, αλλά εσύ δεν πρέπει να το προσδοκάς για σένα. Είναι εγωϊστική εξαίρεση. Άλλωστε και μέσω των γιατρών ο ίδιος ο Θεός ενεργεί. “Ιατρούς και φάρμακα Κύριος έδωκεν”, λέει η Αγία Γραφή”.
Δεχόταν δε μόνο την κλασσική ιατρική, πολλά κεφάλαια της οποίας γνώριζε άριστα. Με την εμπειρία του από τη μακρά θητεία στην Πολυκλινική Αθηνών και με το θεϊκό “χάρισμά” του έβλεπε βαθύτερα την αρρώστια και πολλές φορές μας στρίμωχνε με σαφώς επιστημονικές ερωτήσεις.

Ο Γέροντας θεραπεύειΕιδικότητά του η “τηλε-διαγνωστική”! Έβλεπε με καταπληκτική ακρίβεια αλλαγές στον εαυτό του και σε άλλους’ συχνά και στους γιατρούς του.

Ο ίδιος μου διηγήθηκε ότι διέγνωσε υπογοναδισμό σε έναν νέο μόνο κοιτάζοντάς τον, κάταγμα σπονδύλου σε μια μοναχή που βρισκόταν σε άλλη πόλη. Είναι ίσως χιλιάδες αυτοί που δέχθηκαν τη διαγνωστική του ενέργεια και επιβεβαιώθηκε η νόσος αργότερα και επιστημονικά.

Εδώ θα αναφέρω μια αυτοδιάγνωσή του. Διεπίστωσε μεταβολές στο ηλεκτροκαρδιογράφημά του, χωρίς καρδιογράφο. Ένα βράδυ μου τηλεφώνησε ανήσυχος: “Έλα, έστω και αργά, και θα δης αλλοιώσεις στο καρδιογράφημα. Πονάω σήμερα, πολλές φορές, και ο πόνος είναι στηθαγχικός”. Διαπίστωσα πράγματι ισχαιμικές μεταβολές (στις απαγωγές v3-v6) και τον ρώτησα σε ποιο stress βρέθηκε σήμερα. Άρχισε να κλαίη και με διακοπές να μου περιγράφη λεπτομερώς σκηνές από τις οδομαχίες στη Ρουμανία. Ήταν η ημέρα της εξεγέρσεως του λαού κατά του Τσαουσέσκου και με το “χάρισμά” του έβλεπε τους πυροβολισμούς και τους θανάτους στις πλατείες, όπως τις δημοσίευσαν οι εφημερίδες τις επόμενες ημέρες. Συνέχισε να κλαίη και τον παρεκάλεσα να ζητήση από τον Θεό να του αφαιρέση για λίγο αυτή την “όραση”. Η καρδιά του βρισκόταν σε κίνδυνο από την ένταση. Θα μπορούσε να κάνη επέκταση του εμφράγματός του. Στην ίδια ένταση βρισκόμουν κι εγώ, βλέποντας την ευαισθησία της “άλλης” καρδιάς ενός αγίου. Έκρυψα τα μάτια μου με το καρδιογράφημα και σκεφτόμουν: Τι σημασία έχουν, Γέροντα, για σένα τα νιτρώδη αντιστηθαγχικά φάρμακα που ετοιμάζομαι να σου δώσω; Εσύ δεν είσαι εκ του κόσμου τούτου. Η καρδιά σου χτυπά στον Ωρωπό και ζη στην Ρουμανία. Στο ηλεκτροκαρδιογράφημα η καρδιά φαίνεται με ισχαιμική “κατάσπαση” του Sε διαστήματος, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεται σε μεγάλη “ανάσπαση” προς τον ουρανό. Έφυγα αργά με τον τρόμο ότι είδα λίγο από το φως ενός αγίου.

Εγώ πήγαινα στο κελί του σαν διαγνώστης γιατρός, αλλά πολλές οι φορές που εκείνος έκανε διαγνώσεις για μένα. Θα αναφέρω δύο: Είχα χειρουργηθή από τον καθηγητή κ. Βασ. Γολεμάτη (δύο βουβωνοκήλες ταυτόχρονα) και ενώ ήμουν στη φάση της αναρρώσεως, πήγαμε με τη γυναίκα μου στον Ωρωπό. Δεν ξέρω αν είχε μάθει από φίλους ότι ήμουν χειρουργημένος, αλλά μόλις μπήκαμε με κοίταξε επίμονα για πολλή ώρα στην κοιλιά και μου είπε: “Βλέπω ότι δεξιά έγινε καλή εγχείρηση, αλλά αριστερά αριστοτεχνική’ γιατί περιποιήθηκε τόσο εκεί;”. Η γυναίκα μου μου έκανε νόημα: “Τι λέει ο Γέροντας;”. Δεν είχα πει ούτε σε εκείνη ούτε σε άλλον ότι ο χειρουργός είχε εφαρμόσει την μέθοδο Soudaice αριστερά, επειδή ήταν μεγάλη. Ο Γέροντας το “είδε”.

Τον Δεκέμβριο του 1990 ήμουν στο κρεβάτι με την πολλοστή γαστρορραγία μου. Σε κάποια στιγμή έντονου προβληματισμού μου αν πρέπη να χειρουργηθώ ή όχι, χτύπησε το τηλέφωνο. Μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του Γέροντα: “Αυτές τις μέρες σε επισκέπτομαι συχνά και με το “χάρισμα”, που
μου έδωσε ο Θεός ενεργώ θεραπευτικά. Ποτέ δεν είχα μπει στο σπίτι σου τόσες πολλές φορές σε λίγες μέρες.....Κάτι μου λέει να μην το χειρουργήσης τώρα, αλλά να αλλάξης τρόπο ζωής, να χαλαρώσης. Άφησε το χειρουργείο να το σκεφθούμε αργότερα. Τι κάνω εγώ τώρα το γιατρό στο γιατρό; (γελάει). Να ξεκουράζεσαι περισσότερο, γιατί σε αγαπάει ο κόσμος. Μου έφαγες τη δόξα (γελάει)”. Φαντάζεσθε πώς ένοιωσα κάτω από αυτή την προστατευτική του παρουσία!

Αγαπούσε τόσο πολύ όλους τους ανθρώπους που τον πλησίαζαν και, φυσικά, και τους γιατρούς του, ώστε να ενεργοποιή για μας το θεραπευτικό χάρισμά του. Όσοι τον πλησίαζαν ανεπιτήδευτα έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Πολλές φορές έπαιρνα μαζί μου φιλικά ή συγγενικά πρόσωπα, που εξεπλήσσονταν, όταν άρχιζε να μιλάη για το πρόβλημά τους, χωρίς εγώ να τον ενημερώσω εκ των προτέρων. Κάποια κυρία, φεύγοντας, ήθελε να δώσω όρκο ότι δεν του μίλησα για κείνη πριν πάμε στον Ωρωπό.

Το χάρισμά του τον έκανε περισσότερο ευαίσθητο απέναντι στον ανθρώπινο πόνο. Ένα σούρουπο διέκοψαν την καρδιολογική εξέταση οι μοναχές, γιατί έξω είχαν συγκεντρωθεί πολλοί άνθρωποι και περίμεναν να πάρουν την ευχή του πριν νυχτώση. Βγήκα έξω από το κελί και οι επισκέπτες φίλησαν απλώς το χέρι του. Ήταν κουρασμένος και δε μίλησε σε κανέναν. Η τελευταία κυρία βγήκε κλαίγοντας. Όταν ξαναμπήκα βρήκα τον Γέροντα να κλαίη. “Αυτά παθαίνω πάντα, μου είπε. Είδα τώρα αυτή τη μητέρα να τη δέρνη αύριο ο ναρκομανής γιος της, για να του δώση χρήματα. Και η καημένη ασφαλώς θα σκανδαλίστηκε που έχει τέτοιο πρόβλημα και έφυγε χωρίς βοήθεια... Τι μπορείς εσύ να κάνης, φτωχέ Πορφύριε... Κύριε Ιησού...”. Και επανέλαβε πολλές φορές ψιθυριστά τη λέξη “Ιησού”.

Ήταν τόσο απλός και γλυκός άνθρωπος, ώστε να μη κωλύεσαι να του απευθύνης οποιαδήποτε ανόητη ερώτηση. Έτσι μια μέρα τον προκάλεσα αδιάκριτα: “Πώς ξέρεις, Γέροντα, ότι αυτό το προορατικό σου χάρισμα είναι από τον Θεό και όχι από τον Διάβολο;”. Γέλασε καλοκάγαθα και μου είπε: “Το δοκίμασα. Είναι εκ Θεού, γιατί δεν λανθάνει. Να σου δώσω παράδειγμα; Η νεωκόρος στην Πολυκλινική πόναγε στο δεξιό άνω γομφίο και κράταγε το δεξιό μάγουλό της. Της είπα ότι είναι χαλασμένος ο αριστερός γομφίος. Εκείνη επέμενε, αλλά όταν γύρισε από τον οδοντίατρο μου είπε ενθουσιασμένη ότι είχα δίκαιο. Στην ακτινογραφία η βλάβη ήταν αριστερά, αλλά αισθανόταν τον πόνο δεξιά, επειδή ήταν στο ίδιο νευροτόμιο. Αν, λοιπόν, ήταν από τον πονηρό, αυτή η προόραση θα βασιζόταν στο αίσθημα του ασθενούς και θα’ βγαινε λανθασμένη. Του Θεού η ενέργεια δεν σφάλλει”.
 Ο Γέροντας σαν γιατρός μου δεν “έβλεπε” μόνο τις σωματικές μου ασθένειες. Φρόντιζε και για τις πολλές πνευματικές ατέλειές μου. Προσπάθειά του να βρω την ταπείνωση. Ένα απόγευμα μου τηλεφώνησε στο ιατρείο, ακριβώς μετά την υπερβολική εκδήλωση αγάπης ενός ζεύγους ασθενών μου που περιποιήθηκα. Μεταφέρω τα λόγια του: “Γιωργάκη, είμαι ο Γέροντας. Εμείς οι δυο θα πάμε μαζί στην κόλαση. Θα ακούσουμε: Άφρον, άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου... Τα αγαθά σου εν τη ζωή σου απήλαυσες, α δε ητοίμασας τίνι έσται;”. Τον διέκοψα: “Τι απολαύσαμε, Γέροντα, σ’ αυτή τη ζωή; Το σαράβαλο αυτοκίνητο, το άδειο βιβλιάριο ή τον ανύπαρκτο ύπνο μας;”. Απάντησε απότομα: “Τι είναι αυτά που λες; Δε σου λέει ο κόσμος: Τι καλός γιατρός που είσαι; Μας αγαπάς, μας φροντίζεις, δε μας γδέρνεις. Και συ τα αποδέχεσαι, τα χάφτεις. Έ! Τον έχασες το μισθό σου. Το ίδιο παθαίνω και εγώ. Μου λένε πως έχω “χαρίσματα”, πως μπορώ να τους ακουμπήσω και να κάνω θαύματα, πως είμαι άγιος. Και τα χάφτω, ο ανόητος και αδύναμος. Έ! Γι’ αυτό σου είπα ότι μαζί θα πάμε στην κόλαση!”. “Αν είναι να πάμε μαζί”, του απάντησα, “πάμε και στην κόλαση!”. Κι εκείνος έκλεισε το τηλέφωνο, λέγοντας: “Εγώ σου μιλάω σοβαρά και συ πάντα αστειεύεσαι. Καλή μετάνοια και στους δυο μας”.

Άλλη μέρα ήμουν βαρύθυμος, σκεπτόμενος ότι έφυγαν τα περισσότερα χρόνια μου άκαρπα μέσα από άχρηστες καθημερινές λεπτομέρειες. Τηλεφώνησε ο Γέροντας και με αναπτέρωσε με δυο-τρεις φράσεις του: “Άκουσες ποτέ, γιατρέ, το “ου μη γεύσονται θανάτου”; Μπορούμε, αν θέλουμε, να αποφύγουμε την πεθαμενίλα. Αρκεί να αγαπήσουμε τον Χριστό. Και συ “εξ όλης της καρδίας σου”, κύριε καρδιολόγε” (γελάει).

Ο Γέροντας δεν ήταν μόνο γιατρός. Ήταν και κτηνίατρος. Αγαπούσε τα ζώα. Εξημέρωσε επιθετικούς παπαγάλους και τους έμαθε την Ευχή. Εξεπλάγην όταν άκουσα μέσα στο κελί τον παπαγάλο να επαναλαμβάνη την ευχή. “Είναι πιο πνευματικός από μένα”, είπε. “Εγώ αποκάμνω και κοιμούμαι, αλλ’ αυτός αγρυπνεί”. Τελευταία προσπαθούσε να εξημερώση έναν αετό. Κάποιο Σαββατοκύριακο, στη βόρειο Εύβοια που ησύχαζε, συνέβη το εξής, που μου διηγήθηκε ο ίδιος: “Μιά τσομπάνισσα παρακάλεσε να διαβάσω μια ευχή στο κοπάδι της, γιατί αρρώσταιναν τα γίδια της. Συμφώνησα και έφεραν όλο το κοπάδι κοντά στο εκκλησάκι που έμενα. Στάθηκα μπροστά στο κοπάδι, σήκωσα τα χέρια μου ψηλά και είπα διάφορες προσευχές από ψαλμικούς στίχους που αναφέρονται στην κτίση. Επικρατούσε απόλυτη σιωπή στα ζώα. Κανένα δεν κουνιόταν. Ύστερα κατέβασα τα χέρια μου και ο τράγος κινήθηκε μόνος του. Ήρθε κοντά, μου φίλησε το χέρι και υποχώρησε ήρεμα... Τα λέω σωστά Πηνελόπη;” φώναξε στην ανηψιά του, που στεκόταν πιο πέρα. “Ναι, Γέροντα. Ακριβώς έτσι έγιναν. Εγώ ήμουν εκεί”.

Κάθε φορά που πήγαινα στον π. Πορφύριο με συνείχε φόβος μήπως αυτή είναι η τελευταία φορά που τον εξετάζω. Έτσι φρόντιζα να κάνω ψηλάφηση καρδιακής ώσεως και καρωτίδων για αρκετή ώρα, με την βεβαιότητα ότι ψηλαφώ το σώμα ενός αυριανού αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Όταν έπαιρνα το χέρι μου από το προκάρδιο επανελάμβανε το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κόσμο σου”. Πόσα να οφείλη άραγε αυτός ο κόσμος, η γενιά μας, σ’ αυτές τις προσευχές του Γέροντα Πορφυρίου! Και πόσα του οφείλω εγώ προσωπικά!
 Φεύγοντας, έσκυβα να πάρω την ευχή του και άλλοτε μου έδινε χαστούκι (ήταν η άκρα εκδήλωση της χαράς του) ή άλλοτε έσφιγγε το κεφάλι μου στα δυο του χέρια, λέγοντας την ευχή (ήταν το δικό του ηλεκτροεγκεφαλογράφημα).

Τώρα εξηγώ γιατί ο Θεός φύτεψε μέσα μου την επιθυμία να σπουδάσω ιατρική σε μεγάλη ηλικία και να γίνω καρδιολόγος. Ήθελε να γνωρίσω και να ψηλαφήσω από κοντά τον απλό, προσηνή και χαρισματικό άγιο Γέροντα Πορφύριο Μπαϊρακτάρη.

Κάποια μέρα μου είπε: “Όταν θα φύγω θα είμαι πιο κοντά σας. Μετά θάνατον καταργούνται οι αποστάσεις”. Ελπίζω τώρα να μπαίνη ευκολότερα στα σπίτια μας και στις καρδιές μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.